Zelden zo'n niet overtuigende thriller gelezen

Boek is zeker niet slecht geschreven, traag maar sfeervol, maar iedere logica ontbreekt. Als lezer raak ik eerst verwonderd, dan geïrriteerd, dan gefrustreerd. Als je verwacht voor iedere vorm van afwijkend gedrag een verklaring te krijgen kom je bedrogen uit, je krijgt er geen.

Het genre gaat natuurlijk vaker mank aan geforceerde geheimen, geheimen waarvan je als lezer denkt....zo erg is het ook weer niet, je had het leven duizend keer dragelijker kunnen maken als je het niet geheim gehouden had maar in plaats daarvan bouw je je hele bestaan op drijfzand....why? Je krijgt er doorgaans minder goede plots door. Maar dit boek draait om meer dan dat. Vrijwel alle deelnemers lijken geforceerde bijdragen te leveren in het verhaal, feiten, wendingen en gedrag, niets overtuigt. Het gaat zowel om de grote als om de kleine lijnen.
Als een inspecteur van de politie je het leven verschrikkelijk zuur maakt, waarom kies je dan telkens weer diezelfde man om hulp te krijgen? Hij heeft letterlijk niets te bieden, komt nooit in actie, wat je ook zegt maar je blijft er maar op vertrouwen dat hij de juiste persoon is. En als je denkt in accuut gevaar te verkeren stuur je de enige persoon die je zou kunnen helpen weg om...jawel diezelfde inspecteur te gaan alarmeren. Niet mbv de telefoon trouwens, nee, je bondgenoot moet erheen! 'Hij weet waar het over gaat en wat er moet gebeuren' geef je nog mee. Tuurlijk.
Als een typemachine de enige manier is voor één van de hoofdpersonen om te kunnen communiceren en die typemachine is kapot stap je niet in de auto om in de stad een nieuwe typemachine te kopen, nee je neemt genoegen met het feit dat die persoon plots alleen nog maar ja en nee kan zeggen en na een tijdje kom je op het lumineuze idee om haar mbv het alfabet letters aan te laten wijzen om zo toch nog woorden te kunnen vormen.
Als je een vrouw in een verzorgingstehuis enkele vragen wil stellen waarom meldt je niet gewoon bij de receptie dat je op bezoek komt? Nee je zegt dat je van de verzekering bent en dat je haar bloeddruk komt meten. De receptionist, die niet vraagt van welke verzekeraar en waarom, laat je toe maar belt ook de politie. En raad eens wie er op komt draven.... natuurlijk je grote 'vriend' die kennelijk dag en nacht dienst heeft en zowel over moord en doodslag gaat als over ongewenst bezoek in het tehuis.
Als de werkster jaren lang drie urnen die ergens op een schoorsteenmantel staan schoon moet maken waarom heeft ze dan nooit gemerkt dat één van die urnen leeg is? En waarom is hij leeg? Als je een spel speelt door een urn neer te zetten waarom zou je er dan niet voor zorgen dat er as in zit, maakt niet uit wat voor as?
Als een balustrade zo laag is dat je er bijna over kunt struikelen waarom beweert de politie dan dat het heel moeilijk is om iemand over een balustrade heen te duwen? Zijn ze niet gaan kijken?
Als je een personage die onwelgevallige informatie zou kunnen delen bijna 60 jaar opgesloten houdt in huis waarom zou je dan wildvreemden toegang geven tot die persoon met alle risicos van dien.
Als er iedere nacht iemand rond 'spookt' in de kamer aan de andere kant van jouw tussendeur waarom weet je die dan letterlijk nooit te betrappen?
Als het huis op instorten staat, de vloeren en de muren iedere dag een stuk schever zakken, de grond eronder letterlijk afbreekt en verdwijnt....waarom blijft iedereen dan rustig wachten op een grande finale waarin de zaak omvalt en er nog een invalide bewoner op de eerste verdieping gered moet worden?

En zo gaat het maar door. Ik doe niet anders dan mijn wenkbrauwen fronsen en het is geen verrassing als het verhaal eindigt in een absurde plot.

Alles in dit boek is stemmingmakerij zonder oorzaak en verband.