Herhaling maar toch weer boeiend

Wat is dat toch met Ken Folletts boeken, waarom gaan ze niet vervelen? Goede karakters staan telkens weer zeer scherp afgetekend tegenover de slechte. De goeden zijn sowieso niet alleen zeer begaafd maar ook erg dapper, knap en volhardend, ze houden stand gedurende decennia van ellende en onrecht om uiteindelijk als morele winnaars uit de strijd te komen. Follett gaat met de stroom mee want er zijn ook diverse homoseksuele personages in dit boek te vinden en uiteraard behoren die tot de goeden. Voorspelbaar dus en toch....je blijft lezen. Het tijdsbeeld is weer prachtig neergezet, de dreiging door de Vikingen, de geestelijken die enkel hun positie hebben verworven op basis van hun afkomst met alle giftige gevolgen van dien, de kleine groep die kan lezen en de waarde van boeken, het contrast tussen het meer verfijnde Frankrijk en het achterlopende lompe Engeland waar zelfs een grafelijke huishouding meer op een militaire nederzetting lijkt dan op een adellijke hofhouding. Zoals in veel historische romans zijn de helden hun tijd ver vooruit maar gelukkig krijgen ze niet in alle opzichten ook een moderne psyche mee. Een verkrachting is een verkrachting, vreselijk maar het is ook al in the game, vrouwen kunnen niet verwachten dat het hen niet overkomt dus zorgen ze voor de kinderen die eruit voort komen en leven ze ermee. Dat geldt ook voor extreme armoede, honger, veel andere vormen van geweld, slavernij, ziekte en algeheel onrecht. Hoewel er één zelfmoord voorkomt in het verhaal zijn de meeste mensen veroordeeld het leven te lijden en doen ze dat zo goed als ze kunnen. Een stoet aan kleurrijke personages, een gerechtvaardigde strijd om beschaving en vooruitgang, manipulatieve en intens slechte tegenstanders....het leven van alledag raakt even volledig uit beeld en wordt tevens onderworpen aan een herwaardering.