Lezersrecensie
Feiten en fictie gaan hand in hand in een mooi historische roman
Voor de leesclub “De Boekenreizigers” onder leiding van Erna Eikhoudt, las ik het boek “De gifmengster” uit de pennen van Marianne en Theo Hoogstraaten.
Het boek is een versmelting van historische feiten en fictie die het leven van Lucrezia Borgia verteld.
Op haar sterfbed vertelt Lucrezia haar getekende leven aan haar gestorven kinderen.
Ze hoopt hiermee in het reine te komen over haar misstappen uit haar leven en dat haar kinderen haar zouden begrijpen en dat ze gratie zou kunnen krijgen bij God.
Lucrezia was de bastaarddochter van Paus Alexander, een hele machtige man in die tijd.
Hij was heel corrupt en was niet vies om zijn kinderen, vooral Lucrezia te gebruiken om hogerop te geraken in de hogere kringen en macht en aanzien te vergaren.
De 2 broers van Lucrezia waren ook geen doetjes en zij werkten ook voor de Paus.
De Paus liet hen vuile zaakjes opknappen en spande zijn dochter voor zijn kar en huwelijkte haar meermaals uit.
Lucrezia probeerde in opstand te komen tegen haar vader, wat geen evidentie was.
Gelukkig kon ze op de hulp en het vertrouwen van haar hofdame rekenen.
In haar leven heeft Lucrezia een hoge prijs moeten betalen telkens ze in opstand kwam van haar vader.
Zou ze ooit verlost geraken van zijn kwelling en zou ze ooit het geluk vinden?
Daarvoor moet je “De gifmengster” lezen.
De familie Borgia en alle machtige families in die tijd hadden me altijd heel erg geïntrigeerd.
Ik was dan ook blij dat ik de kans kreeg om dit boek over Lucrezia Borgia te mogen lezen.
Het verhaal werd met een zeer vlotte pen geschreven, bracht genoeg spanning met zich mee.
Ook werd er enorm goed gelet op de details waardoor ik de scènes van het verhaal me kon inbeelden.
Dat het levensverhaal van Lucrezia werd geschreven met een vleugje fictie stoorde me niet.
Het enige minpunt voor mij was dat het boek veel te snel uit was.
Ik zou er nog ettelijke uren langer in het leven van de Borgia’s willen vertoeven.
Maar dat kan alleen een groot compliment zijn voor dit schrijversduo.
Het boek is een versmelting van historische feiten en fictie die het leven van Lucrezia Borgia verteld.
Op haar sterfbed vertelt Lucrezia haar getekende leven aan haar gestorven kinderen.
Ze hoopt hiermee in het reine te komen over haar misstappen uit haar leven en dat haar kinderen haar zouden begrijpen en dat ze gratie zou kunnen krijgen bij God.
Lucrezia was de bastaarddochter van Paus Alexander, een hele machtige man in die tijd.
Hij was heel corrupt en was niet vies om zijn kinderen, vooral Lucrezia te gebruiken om hogerop te geraken in de hogere kringen en macht en aanzien te vergaren.
De 2 broers van Lucrezia waren ook geen doetjes en zij werkten ook voor de Paus.
De Paus liet hen vuile zaakjes opknappen en spande zijn dochter voor zijn kar en huwelijkte haar meermaals uit.
Lucrezia probeerde in opstand te komen tegen haar vader, wat geen evidentie was.
Gelukkig kon ze op de hulp en het vertrouwen van haar hofdame rekenen.
In haar leven heeft Lucrezia een hoge prijs moeten betalen telkens ze in opstand kwam van haar vader.
Zou ze ooit verlost geraken van zijn kwelling en zou ze ooit het geluk vinden?
Daarvoor moet je “De gifmengster” lezen.
De familie Borgia en alle machtige families in die tijd hadden me altijd heel erg geïntrigeerd.
Ik was dan ook blij dat ik de kans kreeg om dit boek over Lucrezia Borgia te mogen lezen.
Het verhaal werd met een zeer vlotte pen geschreven, bracht genoeg spanning met zich mee.
Ook werd er enorm goed gelet op de details waardoor ik de scènes van het verhaal me kon inbeelden.
Dat het levensverhaal van Lucrezia werd geschreven met een vleugje fictie stoorde me niet.
Het enige minpunt voor mij was dat het boek veel te snel uit was.
Ik zou er nog ettelijke uren langer in het leven van de Borgia’s willen vertoeven.
Maar dat kan alleen een groot compliment zijn voor dit schrijversduo.
2
Reageer op deze recensie
