Een uiterst saaie en vermoeiende leeservaring

‘Hij droomde al van een verfijnde Thebaanse heremitage, van een gerieflijke kluizenaarswoning, van een knusse, behaaglijke warme, roerloze ark waarin hij een wijkplaats zou kunnen vinden voor de onophoudelijke stroom van menselijke dwaasheid.’ (p. 36)

In Tegen de keer wordt het fulmineren tot een kunst verheven, maar dit werk kun je nauwelijks een roman noemen. Flinterdun verhaal, amper innemende of memorabele personages en alleen maar ‘tell, tell, tell, don't show’. Wellicht dat het destijds bon ton was, maar het maakt van Tegen de keer een uiterst saaie en vermoeiende leeservaring. Taferelen worden tot in den treure beschreven, eindeloos uitgediept, totdat élk detail aan bod is gekomen. Dat laat weinig tot niets aan de verbeelding van de lezer over.

Toch nog twee sterren voor Huysmans’ meedogenloze pen. Hij is op z’n best wanneer hij de uiterst cynische blik van Des Esseintes beschrijft. Met zwartgallige observaties en bijtende humor schildert zijn hoofdpersoon een asgrauw beeld van de wereld om hem heen: om van te smullen. Maar voor de rest: om van te gapen.