Bergdromen

In 'Bergje' trekt Bregje Hofstede, samen met haar vriend, naar de Dolomieten waar ze als kind heel vaak met haar ouders en zussen heen ging en wandelden. Vanuit haar kamertje destijds keek ze uit op de, voor haar, mythische berg Sass Songher. De berg was voor haar het toneel voor veel wilde fantasierijke avonturen. Nu wil ze deze opnieuw aanschouwen en zelfs bedwingen.

Maar dan rijst de vraag: ziet iemand anders hetzelfde als wat jij als kind zag? Kan diezelfde magie terug opgeroepen worden en volgt de persoon waarmee je daarheen reist je daarin?

Door de sneeuw, in een quasi gesloten en verlaten (buiten seizoen) dorpje, vertrekken Bregje en haar geliefde om de berg te veroveren, op zoek naar dat vleugje fantasie en magie... op zoek naar de bergvorstinnen! En dan nog eens, maar dan alleen, in een verzengende hitte met roofdieren en prooi dat haar omringt.

"Ik vond het prachtig. Bregje, Bergje: het kon niet anders of ik was ook zo'n berggodin. In plaats van een verkleinwoord werd mijn naam iets van gigantische omvang, onverplaatsbaar, machtig."

Ook nu is de tekening op de cover van Joris De Raedt een geweldig mooi stukje kunst (alleen al daarvoor wil ik alle 'wandelingen' die verschijnen verzamelen. Maar het verhaal, de wandeling, die Bregje in dit boekje vertelt/maakt lag me dan weer ietsje minder, maar dat kan te maken hebben ook dat ik geen grote liefhebber ben van bergen. Ik hou ervan om ernaar te kijken, dat wel, maar om ze te veroveren, te beklimmen, te bestijgen en de kou te moeten trotseren (ook in de zomer), daar pas ik dan weer liever voor. Anderzijds heb ik wel een zekere affiniteit met mensen, zoals Paolo Cognetti, die de bergen als podium gebruiken en de eenzaamheid, het geïsoleerde ervan te beschrijven. En dat resoneerde dan wel terug bij me, ook bij 'Bergje'.