Het leven is geen sprookje

Wat een bijzonder boek, deze nominatie voor de Woutertje Pieterse prijs 2020. Van een schrijver met een pseudoniem, waarvan ik niet kan achterhalen wie het zou kunnen zijn. Is het een bekende kinderboekenschrijver? Waarom kiest de schrijver ervoor onbekend te blijven? Vragen waar we geen antwoord op krijgen.

Flin of de verloren liefde van een eenhoorn is een liefdesverhaal waarvan je de eerste 150 bladzijden een beetje een ‘kinderachtig’ gevoel krijgt. Zo simpel lijkt het verhaal over Flin, de jongen die opgevoed werd door twee arenden, de tweekoppige dwerg, de eenhoorn Juniper en het meisje Solange.

Toch sluipt er een ernst en een diepere laag in het verhaal wanneer Flin zijn intrede maakt in het dorp waar Solange woont. Flin is een mens, maar ook weer niet: want hij kan met dieren praten. Het wordt pas echt serieus wanneer de draak mensen gaat doden in het bos.

Flin ontdekt dat mensen leugenachtige, onbetrouwbare wezens zijn die goed kunnen doen alsof. Maar Flin is ook hoteldebotel verliefd op het meisje Solange. Hij wil niets liever dan dicht bij haar zijn.

Loopt het sprookje goed af? Ik eindig graag met een citaat van Mono, de tweekoppige dwerg:
‘Dit is geen sprookje,’ zei Mono. ‘Het spijt me erg. En dat gaat het ook niet worden, denk ik. Een sprookje met een begin en een einde. En daarna leeft iedereen nog lang en gelukkig! Maar dit…’ - hij gebaarde om zich heen - ‘dit is wat je hebt. Je leven! Waarin je zelf moet lopen, en soms met regen en met blaren en zo. En dat lang en gelukkig… Ik geloof daar niet in! Altijd gebeuren er dingen die je niet had verwacht. (…)’