Realistische gebeurtenissen in een absurdistische schrijfstijl

De verschrikkelijke jaren tachtig gaat over een naamloze hoofdpersoon die in een sekscommune woont met een man, vier vrouwen en vijf kinderen. Naar de kinderen wordt niet echt omgekeken en dus kunnen die hun gang gaan. Dit levert grappige situaties op. Het leven in de commune is heel vrij. Iedereen loopt er naakt rond en iedereen komt er binnen, zelfs de lerares doet het met Bert, de leider van de commune. Er zijn Turkse buren die hen in de gaten houden en zelfs een keer de kinderbescherming bellen. Dit levert een uithuisplaatsing op, waarna de situatie even verbetert, maar niet voor lang.

De verschrikkelijke jaren tachtig is op een hilarische manier geschreven, bijna in een soort –waarschijnlijk niet voor iedereen bekend – Kakhiel-stijl. De situaties doen absurdistisch aan, al zijn de situaties waarschijnlijk meer realistisch te noemen, moeilijk te zeggen voor iemand die na de jaren tachtig geboren is. De schrijver maakt gebruik van fijne korte hoofdstukken, in de vorm van anekdotes. Het verhaal doet dan ook autobiografisch aan. Op een gegeven moment wordt het verhaal wat eentonig, maar het einde is dan wel weer heel erg verrassend.