Moord blijft moord

Als extremisme leidt tot moord is alles geoorloofd.

In een park in Berlijn wordt een plastic zak met een hoofd gevonden. Wie is het slachtoffer en waarom alleen het hoofd?

Er is een bomalarm in een synagoge, waarbij pamfletten van een organisatie W.O.L.F. gevonden worden. Op de pamfletten staan anti-Joodse, anti-islamitische en anti-Turkse teksten, ondertekend met W.O.L.F.
De afdeling moordzaken, onder leiding van commissaris Fatima Oztürk, doet hier onderzoek naar. Haar collega en vriend Gerhard Bauknecht werkt in eerste instantie met haar samen, maar houdt zich na enige tijd afzijdig.
Dan meldt een anonieme getuige zich, die zegt over informatie te beschikken over W.O.L.F.

De eerste acht bladzijden van het boek (het vinden van het hoofd in het park) verdwenen bij mij bij het lezen al snel naar de achtergrond, alsof ze een apart verhaal vormden. Pas aan het eind kwam hier duidelijkheid over.
In het boek zijn verschillende verhaallijnen, W.O.L.F., het onderzoek van de politie, het homo-echtpaar Amnon en Milos, en de politieman Gerhard en zijn zoon en pleegzoon, die al snel raakpunten hebben. Dit zorgt voor afwisseling in het eerste deel van het boek en verbinding in het volgende stuk.
Wolfgang, de pleegzoon van Gerhard, woont samen met anderen in een verlaten bierbrouwerij. Een eenzame jongen die ergens bij wil horen. Hij vindt het eerst wel spannend bij W.O.L.F., maar ziet na verloop van tijd dat de fascistische ideeën van Helmut, de leider van de groep, niet juist zijn. Dan zoekt hij steun bij Christian, de zoon van Gerhard.
Amnon is een Joodse glaskunstenaar, die in Berlijn komt wonen. Als hij van nabij een aanslag op een synagoge meemaakt, twijfelt hij aan deze keuze. Om zich heen ziet hij steeds meer racisme en Jodenhaat. Dit roept angst bij hem op, maar daarnaast wil hij meer te weten komen over de geschiedenis van de Joden die in de Tweede Wereldoorlog ondergedoken zaten in Berlijn.
Gerhard zet zich ten volle in voor het onderzoek naar W.O.L.F., tot hij gewetensproblemen krijgt. Zal hij open zijn naar zijn vriendin Fatima of houdt hij zijn mond dicht.

Hoe meer de verhaallijnen bij elkaar komen, hoe meer geboeid ik raakte. Boris Dittrich weet de spanningsboog uitstekend op te bouwen en als lezer vergeet je de tijd. Het liefst zou ik het boek in een keer uitgelezen hebben, zo benieuwd was ik naar het vervolg. De schrijfstijl is vlot en prettig, alleen jammer dat er regelmatig grammaticale fouten in staan. Bij een minder boeiend boek stoor ik me daar aan, nu had ik er wat minder moeite mee (maar jammer blijft het).
Het thema van het boek is erg actueel, het laat duidelijk zien waar racisme, vreemdelingenhaat en extremisme toe kunnen leiden.