Onderhuidse spanning

Dankzij Hebban en Uitgeverij The House of Books mocht ik ‘Vogeleiland’ van Marion Pauw lezen. Op het eerste gezicht sprak de cover mij niet erg aan maar de korte inhoud des te meer. Echter tijdens het lezen, bleek de cover wel heel goed bij het boek te passen. Als je wat langer kijkt, die je in de vorm van de mond een eiland en bij de neus enkele vogels.
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Berend en van Nicole. De zus van Nicole, Marianne is op jonge leeftijd weggelopen van huis. Tot op heden werd ze nog niet teruggevonden. Ook zoveel jaar later, blijft de verdwijning Nicole parten spelen. We lezen echter ook het verhaal van Marianne, maar dan vanuit het perspectief van Berend. Marianne bleek samen met Berend te zijn weggelopen naar Vogeleiland. In Vogeleiland gaan ze volgens de natuur leven. Alleen Berend houdt via zijn job en af en toe wat boodschappen nog contact met de buitenwereld. Alles loopt goed tot Marianne zwanger is en bijna moet bevallen. Plots wil ze weer terug naar huis. Uit schrik om zijn kind en zijn vrije leven kwijt te raken, beslist Berend om haar gevangen te houden.
Dit boek heeft vooral een onderhuidse spanning. Berend is niet normaal, zelfs een beetje psychopathisch en hij kan zomaar even gek reageren. De ene dag is hij eerder zorgend, de andere dag zou hij Marianne liever dood laten gaan. Als lezer heb je dus echt geen idee hoe het verhaal zal verdergaan en ben je benieuwd hoe dit zal aflopen. Dit alles wordt geschreven in een heel vlotte en aangename schrijfstijl. Maar de perspectieven van Berend vond ik het leukste om te lezen omdat daar de spanning toch hoger was. Het verhaal is niet altijd even realistisch maar ik heb mij daar eigenlijk niet aan gestoord. Zeker de moeite waard als je van psychologische thrillers houdt.