Een roman zonder vooroordelen

De laatste roman van Marleen Schmitz is wederom geen teleurstelling als je houdt van dit genre. Marleen Schmitz schrijft geen spannende thrillers of zware literaire romans. Ze is op haar best met familieverhalen over gewoon aardige, gezond denkende mensen.

Dit keer gaat het over Evelien en Lex. Evelien is optometrist en werkt in een optiek en ze springt bij in de schoenenwinkel van haar ouders. Sinds kort leest ze als vrijwilliger romans voor, luisterboeken zijn immers steeds meer in zwang. Ze is er goed in en heeft een mooie stem. Dat vindt Lex tenminste. Lex is bijna 23 en zeer slechtziend. Hij woont sinds kort zelfstandig, hij wil de zorgende vleugels van zijn moeder ontvluchten, al kan hij niet goed zonder haar. Lex is intelligent en werkt in de IT. Hij probeert zo gewoon mogelijk met zijn handicap om te gaan. Zolang zijn omgeving dat ook doet, kan hij prima met zijn slechtziendheid leven, vooral als hij ook een blindengeleidehond zou hebben, wat hem nog onafhankelijker van zijn moeder maakt,

Als Lex luistert naar een boek dat Evelien voorleest, raakt hij in de ban van haar stem en zoekt contact met haar. Na enige aarzeling gaat Evelien in op zijn mailtjes en er ontluikt een vriendschap die al snel overgaat in liefde. Met een paar subplotjes, gedoe met de ex van Evelien; haar baas in de optiek die met pensioen gaat; het verhaal van Olga, een andere voorlezer, blijft het verhaal aan de veilige kant en houdt Marleen Schmitz de focus vooral op Lex en Evelien.

Lex krijgt zijn hond, Londa. De lezer krijgt mee hoe het in zijn werk gaat met het trainen van blindengeleidehonden, maar ook hoe het leven is voor slechtzienden en hun omgeving, waarmee de schrijfster zonder het te benoemen, inspeelt op het vooroordeel rond mensen met een visuele handicap.

Een van de redenen dat je 'Het hart heeft een eigen stem' met een tevreden gevoel leest en ook een beetje familie wordt van Lex en Evelien.