Een ode aan een stad van ratten, hoeren en vluchtelingen waar je nooit meer uit wegkomt.

Na Grand Hotel Europa wilde ik heel graag La Superba lezen van Ilja Leonard Pfeijffer en het viel niet tegen! Al heb ik nu weer even genoeg van zijn ronkende, archaïsche en meanderende stijl.
Ilja schrijft heel beeldend, je loopt aan zijn hand mee door Genua, ik ken mensen die er met het boek naartoe reisden en al zijn routes hebben nagelopen zijn. Streetview op Google maps is natuurlijk ook een manier. Die neiging had ik niet, toch leerde ik de stad door zijn ogen zien en waarderen.
Zijn fantasie glijdt heen en weer tussen feit en fictie en misschien is alles wel verzonnen, behalve dat hij er nu zelf echt woont. Het maakt ook niet uit. De verhaallijnen lopen fragmentarisch door elkaar heen. Zo is ‘het been’ uit het begin er later weer, wanneer je het allang vergeten bent. De debacle rond het theater, dat overigens niet wordt opgelost. De vriendschap met Engelse Don. Pfeijffer vertelt de levensgeschiedenissen van de Marokkaanse Rashid en Senegalese Djiby, indringend op een manier die treffend inzicht geeft in het vluchtelingenbestaan.
En dan is hij daar zelf, arrogant, zeker van zichzelf, een asshole die verliefd is op het mooiste meisje van Genua. Het goede van hem - en daarom pik je het allemaal - is dat hij zichzelf niet zo erg serieus neemt. Eigenlijk is zijn manier van doen een metafoor voor alle assholes in de wereld, die vluchtelingen niet helpen, die het corrupte systeem ondersteunen, die zich ophouden met travestieten en hoeren, maar ondertussen wel de mooie meneer uithangen. En dat maakt dit boek ijzersterk, kritisch en ik zeg het maar weer eens urgent. Net als GHE, trouwens en nu maar denken welk boek is beter …
In een interview in de HP https://www.hpdetijd.nl/2019-05-25/mijn-beste-werk-moet-ik-nog-schrijven/?fbclid=IwAR3MwhCfjHPKX_XoHy2Uc4HlZV80q5b1dlDSBJmR0PODQYPl25LsrE4Z6zk zegt hij dat hij zijn beste boek nog moet schrijven. Hij is aan het warmdraaien. Nou, ik verheug me erop.