Een verhaal dat naar meer smaakt

Een lief en mooi verhaal, dit debuut van Carmen de Bruijn.. een verhaal dat is opgedragen aan haar overleden zus Ellen. Een eerbetoon.

Net als Ellen heeft hoofdpersoon Gemma het syndroom van Williams, een verstandelijke beperking, waardoor ze niet zelfstandig kan wonen.
Gemma komt met haar zus Woudy wonen naast kunstenares Janne, die een nogal teruggetrokken leven leidt. Ze zit niet te wachten op drukke buren. Maar al snel raken ze bevriend en vooral Gemma met haar open, vrolijke en eerlijke aard breekt het muurtje om Janne steeds verder af..

Mooi om te zien hoe iedereen omgaat met Gemma en haar beperkingen, maar ook met haar kwaliteiten! Soms kun je ook denken.. Wie is er nu eigenlijk beperkt..

‘Elk brein werkt anders, niemand is hetzelfde, toch?’

We kunnen vaak heel wat leren van en door mensen met een zogenaamde beperking.
Carmen heeft een vlotte pen en fijne schrijfstijl, het is een afwisselend verhaal waarin veel gebeurt in korte tijd.
Het is vooral een verhaal over de kracht van vriendschap en de wat andere mens in zijn waarde laten.
Maar het gaat ook over verdriet en grenzen verleggen, en de schoonheid van de natuur..kunst..
Er had voor mij nog ietsje meer diepgang in gemogen.
Een mooi eerbetoon is het zeker!

En een vervolg zou heel leuk zijn, ik ben heel benieuwd naar het een en ander... Het lijkt me dat zoiets er best in zou zitten met de mooie plannen van Woudy en ik wil ook nog wel meer over Gemma lezen.

‘Misschien is het gewone wel het meest bijzondere van alles’