Interessante klassieker

Dit is een boek dat je langzaam, met aandacht moet lezen. Daarom begon ik opnieuw toen ik al een stukje op weg was.
De mooie zinnen, waardoor je het landschap bijna voor je ziet... daar moet je niet te snel doorheen. 

"De honingklaver en wilde rozen groeiden heuphoog in alle bermen en strooiden hun bloemblaadjes in het stof. Het was warm die dag, en het leek wel of er van elke paal die we passeerden een leeuwerik opvloog, fluitend in zijn gele jasje."

Dat dit boek al is geschreven in 1934 zou je niet zeggen. Uitgeverij Van Oorschot bracht onlangs de vertaling van deze klassieker uit. 

Een gezin verhuist van de stad naar het platteland om een nieuw leven op te bouwen. Het verhaal speelt zich af in de crisisjaren in het Amerikaanse midwesten, het is een periode van extreme droogte. 
Marget, de middelste van 3 dochters beschrijft het als een terugblik op de moeilijke jaren, maar óók op de schoonheid van de natuur. Haar zusje Merle is dan 10, Kerrin is met 15 een jaar ouder dan zijzelf. 
Ze leven er nogal geïsoleerd.

De sfeer in het gezin is vaak dreigend, vader is somber en moe van het harde werken en kan weinig hebben. Moeder is de sterke die alles bijeenhoud, zorgt voor stabiliteit. 
Kerrin heeft een moeilijk karakter en gaat haar eigen gang. De twee jongste zusjes vinden rust bij elkaar en in de natuur. 

De schrijfstijl is poëtisch, beeldend, het verhaal indringend... 
Over de natuur in al haar lieflijkheid maar ook de afhankelijkheid van de mens van diezelfde natuur.
Als het jaar in jaar uit steeds droger wordt, er niks meer groeit...dan is er ook niks lieflijks meer te vinden. 
Dat is wel een schrikbeeld waar we ons ook in deze tijd wel zorgen over mogen maken. 
De intensieve landbouw...

Je kunt je een goede voorstelling maken hoe het moet zijn geweest. De schrijfstijl van Johnson maakt dat je zelf niet helemaal treurig wordt. Gelukkig..