Meer, meer, meer...

En dan krijg je de vraag waar lezers dol op zijn: “wie is één van je lievelingsauteurs”. Nou, daar kan ik kort over zijn, want Paolo Cognetti hoort zéker in dat rijtje thuis. Inmiddels heb ik al zijn romans gelezen (recensies op mijn blog Moontje.eu). 'Sophia draagt altijd zwart' vond ik iets minder mooi, maar zijn boeken in en over de bergen…wauw!

Wat een goed nieuws is het toch altijd als je hoort dat er een nieuwe roman uitkomt van deze geweldige auteur. De cover is wéér prachtig en wat sluit deze mooi aan bij zijn andere bergen-romans. Ik vind de titel minder goed bij het verhaal passen, maar daarentegen is de tekst op de achterflap kort en daar hou ik van. Ik heb ook niets méér over de inhoud van het verhaal gelezen. Laat mij maar verrassen!
Uiteraard had ik hoge verwachtingen, maar ik wilde niet gaan vergelijken met zijn andere romans. Dat gaat soms wel automatisch, maar blijft jammer als je dat doet. 'De acht bergen' is mijn topper, maar ik heb net zo goed genoten van zijn andere romans.
Helaas val ik wéér in herhaling, maar Paolo krijgt het ook in 'Het geluk van de wolf' voor elkaar om mij de bergen in te nemen. Of het nu de koude temperatuur, het stappen in de sneeuw, de geuren of pracht van de natuur is…het lukt hem.
Ik geniet van iedere zin en dat begint al bij de eerste. Het gevolg was dus dat deze roman in één ruk uitgelezen moest worden, maar daar ging ik al een beetje vanuit. Zijn schrijfstijl en taalgebruik is fantastisch en je wilt alleen maar meer en meer en meer. Ik verheug me nu al op zijn volgende roman, maar daar heb ik geduld voor nodig…

“Hij neemt de lezer mee op reis naar de hoogste gletsjers en zoekt naar antwoorden op essentiële levensvragen. Wie willen we zijn? Waar horen we thuis? En hoe vind je geluk?”

…en met een zucht klapte ik 'Het geluk van de wolf dicht'…

Alvast heel veel leesplezier!