Pareltje...

Hier was ik weer écht aan toe: een pareltje! Jaja, voor mij is prachtig té ‘simpel’ gezegd…
Ik had al gehoopt dat ik hier net zo van zou genieten als van zijn bestseller 'Op zee'. Deze vond ik namelijk ook schitterend. Toine Heijmans is nu één van mijn favoriete schrijvers en ik wil veel meer werk van hem gaan lezen.

Allereerst: wat een fantastische cover! En dan heb ik het met name over het reliëf wat is aangebracht in het karton van de omslag. Toen ik het boek in mijn handen had, bleef ik maar met mijn vingers over de bergen wrijven. Buiten dat ik reliëf heel mooi vind, werd het verhaal op deze manier nóg werkelijker.
Deze roman noem ik een pareltje en dat komt door het feit dat dit verhaal écht binnenkomt. In 'Op zee' voelde ik dat ik mij op zee bevond en in 'Zuurstofschuld' voelde ik mij een bergbeklimmer in de bergen.
Dát zijn voor mij kenmerken die horen bij de benaming van een pareltje. Je wilt bij wijze van spreken een extra vest aandoen, omdat je de kou voelt.
Interesse in bergbeklimmen of het houden van bergen is niet nodig. Het verhaal is geschreven zonder dat enige feeling daarmee noodzakelijk is. Ik vind het wél een roman waar je bij moet blijven en in alle rust moet lezen.
Met regelmaat worden er andere bergbeklimmers, zoals in het boek genoemd ‘helden’, bijgehaald. Normaal ben ik daar geen fan van, omdat dit gauw op documentatie kan gaan lijken. In Zuurstofschuld is dit zó mooi verweven in het verhaal dat je ook met díe personages een connectie voelt. Kun je nagaan wat ik voelde bij de beschrijvingen voor wat betreft de vriendschap tussen Lenny en Walter. Hoe de emoties zijn beschreven…wauw!
Nu kan ik alleen nog maar zeggen: lees dit prachtig geschreven, aangrijpende, meeslepende meesterwerk en GENIET! (vergeet niet te voelen hè?!..hihi)
Alvast heel veel leesplezier!