Vermakelijke spanning

Almar Otten is Stieg Larson noch Robert Bryndza, Arnaldur Indrisason of Jussi Adler-Olsen. Geen absolute topklasse, maar wel een zeer verdienstelijk schrijver van spannende verhalen. Die thrillers spelen allen af in Deventer. Zijn schrijfstijl is eenvoudig. Geen dure poespas of technisch gekronkel: gewoon duidelijke taal en ondanks dat zeer aantrekkelijk. Soms zijn toevoegingen of bepaalde alinea's overbodig, zoals bijvoorbeeld (geen citaat!): "we stapten uit de auto en liepen naar de deur. We belden aan. De vrouw deed open en nodigde ons uit binnen te komen. We traden over de drempel en liepen verder naar de huiskamer...". Zulke passages geven geen essentiële informatie, maar zijn in feite logische opeenvolgingen. Laat je ze weg, dan doet dit geen afbreuk aan het verhaal. En toch geven ze juist sfeer aan de boeken van Otten. Het maakt het geheel levendig, smeuïg, gewoon 'Jan met de pet'. De hoofdpersonen - de enthousiaste beginnend rechercheur Ellen van Dorth en de doorgewinterde laidback oude rot Jozef Laros- ga je haast beschouwen als je naaste buur (tenminste, als je relatie daarmee goed is), goede kennissen en vooral sympathieke lieden. In Verdwenen chemie - de knappe titel is op diverse manieren te interpreteren- ontwikkelt een sinistere moord, gevolgd door een tweede zich tot een ingewikkelde, maar door Otten helder neergepend mysterie. Gekunstelde eigenaarsconstructies, markante familie en vriendenrelaties, gepasseerde en gefrustreerde ex werknemers...Otten weet het helder te beschrijven. De vaart blijft in het verhaal, ondanks dat het rechercheteam vindt dat er nauwelijks schot in de zaak zit. Heerlijk zijn naast de spanning de vlotte, ontspannende beschrijvingen van het sociale leven van de (hoofdrol)spelers. Precies goed gedoseerd en vermakelijk. Otten is geen internationale topthriller auteur, maar boeken als hij schrijft verslind ik heel graag!