Mager maar niet te missen slot

Met Het boek van kennis als zesde deel besluit Maryson zijn ‘Meestermagiër-cyclus’ op de wijze die we van hem in deze reeks gewend zijn. Eerst een samenvatting van het voorafgaande. Als opfrissertje nuttig, maar omdat het een droge opsomming van gebeurtenissen is, doet het de voorgaande boeken geen recht. Het sterkste punt, de sfeer, blijft namelijk buiten zicht, terwijl de opeenvolging van steeds weer nieuwe gebeurtenissen juist het gebrek aan een doortimmerde compositie benadrukt.
Opnieuw weet Maryson in de korte hoofdstukken weer nieuwe personages te introduceren en opnieuw geeft dat het boek dynamiek en sfeer. Maar het is inmiddels wel een bekend patroon. De citaten en gedichten voor de hoofdstukjes zijn wel erg obligaat geworden en de esoterische, aan oosters geloof ontleende mijmeringen over deelbaarheid en ondeelbaarheid zullen voor veel lezers te zweverig blijven. De daadwerkelijke actie is uiterst beperkt: de Erfgenaam smeedt het zwaard der zwaarden, vindt het boek der kennis en in de daarop volgende confrontatie met het Kwaad doorsteekt hij zijn tegenstander. Nu gaat het in deze reeks niet zozeer om de actie, maar om de sfeer en de esoterische ontwikkeling van de hoofdpersoon, waarin tegelijkertijd de ontwikkeling van de wereld Aidén wordt weerspiegeld, maar deze ontknoping is toch erg mager en bovendien is Maryson daar halfslachtig in. Om toch een beetje meer vuurwerk af te steken, wordt toch maar een nieuw wezen geïntroduceerd, dat zich op het moment suprème ook op de Erfgenaam stort. Ook dit wezen wordt in een flits met gemak verslagen. Wat het motief van dit wezen is, blijft duister – zoals ook het motief van het Kwaad beperkt blijft tot het veroveren van de wereld – maar het wordt met evenveel gemak verslagen. En wat de kennis uit het boek der kennis daar aan bijdraagt is ook onduidelijk, aangezien die kennis zorgvuldig verzwegen wordt.
Na de confrontatie wordt het verhaal in een paar hoofdstukken en wat bijlagen snel afgesloten.
‘Het boek van kennis’ benadrukt dat het verhaal van de ‘Meestermagiër-cyclus’ veel te mager is, maar toch heeft Maryson er een reeks mee geschapen die uniek is in de Nederlandstalige fantasy. Een afsluiting die de lezer van de voorgaande delen niet zal willen missen en die in het licht van de voorgaande delen ook niet zal tegenvallen. Wel is het duidelijk dat het daar voorlopig maar bij moet blijven en dat de auteur met iets nieuws zal moeten komen. En het ondanks de humoristische inslag al even zweverige ‘De zen van poes’, dat Maryson onder zijn eigen naam Wim Stolk tussendoor nog publiceerde, lijkt mij daarbij niet de juiste richting.