Ik was er wél!

Verhaal vanuit het perspectief van Leo, de vrouwelijke hoofdpersoon. Vanuit haar optiek beschrijft zij het begin van haar relatie met Simon en -daar gaat het natuurlijk om- hoe het verder liep. Er wordt vlot geschakeld tussen de periode waarin Leo en Simon elkaar ontmoetten, het heden waarin Simon steeds verder verzinkt in paranoia en de toekomst, wanneer Leo van haar vriendin een paniekerig telefoontje krijgt dat Simon haar baby uit de kinderwagen heeft geroofd en er op de fiets mee op de vlucht is geslagen. Je krijgt details uit het leven van de twee hoofdpersonen te lezen, zodat je uiteindelijk begrijpt hoe Simon handelt zoals hij doet en waarom Leo erop reageert zoals zij dat doet- waar ook nog een voor beide hoofdpersonen vervelende dubbele rol van Leo mee gaat spelen. De spanningsboog wordt opgerekt doordat er zo om de vijftig pagina’s een kort hoofdstuk volgt waarin afgeteld wordt naar het moment dat Leo Simon en de baby zal vinden. Het boek krijgt hierdoor een Nicci French-achtige opbouw. Mij heeft het feit dat het erg veel bladzijden kost om achter de clou te komen niet gestoord, omdat Lize Spit de gave heeft een echte schrijver te zijn. Zelden heb ik in een boek zó veel fraaie en toepasselijke metaforen gevonden! Aanrader wat mij betreft.