Liever vissen redden...

Nee niet goed. Wat wezenloos verhaal over Monique Champagne, een schrijver van een jaar of 35. Zij is net door haar partner Thomas verlaten en zoekt een nieuwe invulling van haar dagelijks bestaan. Ze wordt uitgenodigd om op een aantal ichthiologische congressen en kort verhaal of gedicht te presenteren als een soort entr'acte. Zij reist van stad naar stad en stelt zich als doel alles over vissen te weten te komen (immers hebben wij niet allen een vis in ons?) en zich in te zetten voor de redding van “de” vis. En dus van zichzelf, snapt het slimme lezertje al snel. Andere congresgangers raken bij haar betrokken en gaan mee in haar schijnleven, een Russische scheepskapitein met als bijzonder kenmerk een persisterende kieuwboog verleidt haar, leidend tot een vurige en in detail beschreven neukpartij in bad waarna zij onbemind en onvervuld weer naar huis gaat. In her slothoofdstuk blijkt zij verdwaasd min of meer aangespoeld te zijn bij een Russische dame aan de Kaspische zee waar zij niet meer weg wil. Open einde. Ook dat nog.