Voor mij geen fantastisch laatste deel

In ‘De storm van de echo’s‘ gaan we nog één keer op reis naar de arken en keren we nog één keer terug naar Ophelia.

Weet zij, samen met haar geliefde Thorn, de arken te behoeden voor totale vernietiging? En is dat wat zij hebben opgegeven het allemaal waard geweest?

In ‘De ijzige verloofde’ maakten we kennis met een jonge en ietwat onhandige jonge vrouw die werd uitgehuwelijkt aan de op het eerste oog nogal afstandelijke en brute Thorn.

We reisden met haar mee naar de Pool en ontdekten in ‘De vermisten van Maneschijn‘ een geheel nieuwe wereld, waar de intriges aan het hof nogal wat hoogtepunten bereikten.

De verschillende familie krachten van de verschillende arken maakten de eerste twee boeken bijzonder magisch. Want hoe gaaf was het om te ontdekken dat er zoveel verschillende soorten magie bestaan die voor verschillende doeleinden worden gebruikt?

Ook de kennismaking met de Familiegeesten van de arken was wat mij betreft een magische reis.

Alhoewel het tweede boek in deze serie eindigde met een behoorlijke cliffhanger, leek deze wat in het niets te verdwijnen toen Ophelia aankwam op Babel.

Christelle Dabos voegde in ‘Het geheugen van Babel‘ wat onverwachte wendingen toe die voor mij niet helemaal in lijn waren met de eerste twee boeken.

Het verhaal nam een andere wending met de onderzoeken die zowel Ophelia als Thorn samen deden op Babel.

We doken niet alleen samen met hen de geschiedenis van de Familiegeesten in, maar werden ook overspoeld door verschillende filosofische zienswijzen en uitspraken van een persoon die zichzelf God noemt. En dan was er ook nog die Ander. Hij of zij, per ongeluk losgelaten door Ophelia uit een spiegel.

En die Ander, zou het instorten van de arken op zijn of haar geweten hebben.

Het derde boek was mijn minst favoriete boek, omdat we weinig van de vertrouwde personages terugzagen die we hebben leren kennen in de eerste twee boeken.

Wel begreep ik de reis die Ophelia en Thorn samen maakten op Babel en wat zij aan belangrijke taken te doen hadden. Dit derde boek stond wat mij betreft absoluut in het teken van de ontwikkeling van Ophelia en Thorn als personages.

Ik was dan ook ontzettend benieuwd naar hoe deze ontwikkeling zich zou ontplooien in ‘De storm van de echo’s.‘

Dat dit vierde boek wederom op Babel begint, is dus niet heel vreemd. Zowel Ophelia als Thorn zijn nog steeds druk bezig met het vinden van de Ander, om het uiteenvallen van de arken tegen te gaan.

Echter had ik wel ontzettend veel moeite om in het verhaal te komen.

Waar ik het derde boek al niet helemaal vond passen in de lijn van de eerste twee, ontbrak die lijn voor mij bij dit vierde boek helemaal. Christelle maakte naar mijn mening een drastische wending in het verhaal.

Naast dat dit boek gericht blijft op Ophelia en Thorn, wordt er ontzettend veel rondgestrooid met termen die voor de lezer nog totaal onbekend zijn. Het verhaal leek een mix tussen filosofie, geloof en daarnaast science fiction en had ook nog iets van natuurkundige verschijnselen.

Zelf raakte ik met regelmaat in de war en daarnaast miste ik absoluut de magie van de eerste twee boeken.

Personages die ons in de eerste twee boeken zijn voorgesteld, en die niet alleen het verhaal een extra beetje magie gaven maar ook absoluut een toevoeging waren, vielen in het derde boek al een beetje weg. In dit vierde deel lijken ze echter helemaal niet meer van belang.

Dit gaf mij het gevoel dat deze serie van vier boeken, eigenlijk twee duologieën waren. Het ontbreken van deze super leuke personages vond ik echt verschrikkelijk.

En ondanks hun ontwikkeling individueel en ten opzichte van elkaar, vond ik de relatie tussen Thorn en Ophelia in dit laatste deel wat plat. Ook leek Thorn niet meer op de Thorn die we hebben leren kennen. Alsof het ineens een heel ander personage is geworden.

Alsof Christelle de band met haar eigen personages uit het oog verloren is.

Halverwege het boek was ik letterlijk het spoor bijster en had ik geen idee welke kant Christelle Dabos op wilde met dit laatste boek.

Er worden zoveel nieuwe dingen toegevoegd aan de verhaallijn, dat het onherkenbaar aanvoelt. Jammer dat er in de voorgaande boeken geen gedegen opbouw hier naartoe is geweest.

Het ontbrak aan richting, samensmelting en daarnaast een goed doordachte rode draad.

Alles wat niet aan bod is gekomen in de vorige boeken, is in dit laatste boek gepropt zonder uitleg of, voor mijn gevoel, enige logica.

Ook het einde van dit boek en daarmee het einde van deze serie, was voor mij allesbehalve bevredigend.

Het liet mij met teveel vragen en ontevreden gevoelens achter.

Waarom heb ik de voorgaande boeken gelezen? Waarom hebben we kennisgemaakt met al die prachtige personages en hebben we de band tussen Ophelia en Thorn zien groeien om hier te eindigen?

Dit laatste boek heeft voor mij gefaald. Alhoewel het idee ontzettend tof is. Want grote levensvragen behandelen in een serie is echt heel gaaf. Alleen, had ze ons hier vanaf het eerste boek in mee moeten nemen en niet pas in het laatste boek.


Conclusie
Teleurgesteld. Teleurgesteld was het woord dat in mij opkwam na het sluiten van dit boek.

Ook moest ik even slikken.

Wat was ik verliefd op de eerste twee boeken in deze serie. Zowel Anima als de Pool waren twee bijzondere en prachtige arken waar ik graag op ontdekking ging.

De personages die we hebben leren kennen naast Ophelia en Thorn, sloot ik meteen in mijn hart. Wat jammer dat hun rol zo klein werd gemaakt in het derde boek, om in het vierde eigenlijk niet meer terug te komen.

De uitleg, de nieuwe informatie en de verschillende wendingen in dit vierde boek waren te overweldigend. Te veel van het goede in een laatste boek van een serie.

Had Christelle hier vanaf het eerste boek naartoe gewerkt, dan had de afsluiting veel logischer geweest. En had het verhaal in mijn ogen ook daadwerkelijk geklopt.

Dit boek bevatte teveel termen die de vaart uit het verhaal haalden. Teveel dingen die niet op een begrijpelijke manier werden uitgelegd en die hier en daar letterlijk uit de lucht gegrepen leken te zijn.

Het einde heeft mij absoluut verbijsterd achter gelaten. De magie die ik voelde bij het eerste en het tweede boek was totaal verdwenen.

Eigenlijk vond ik het einde behoorlijk zwart. Dit was niet hoe ik het einde van deze serie had verwacht.

Ik ben nog in de war. Voor mijn beoordeling heb ik gekeken naar het totale plaatje en daarnaast naar de toevoeging van dit boek op de serie. En voor mijn gevoel kan ik dan ook niet anders dan dit boek twee sterren geven.

Begrijp me niet verkeerd, het was geen slecht boek. Maar als afsluiting van een serie, niet goed genoeg voor mij.