Een vlot boekje voor tussendoor

Becca Fletcher haat kerst en alles daaromheen. Voor haar is het een moetje en ze vlucht na de verplichtingen het liefst zo snel mogelijk terug naar haar kleine appartementje in Manchester.

Dit jaar staat vluchten echter niet op de planning, want haar zus Laura heeft haar uitgenodigd om de kerst bij haar en haar gezin te vieren in Dorset.

De setting? Het Duincafé. Het geliefde café in Dorset waar alles mogelijk lijkt te zijn. Waar men het geluk weer schijnt te vinden en waar gebroken harten worden geheeld. Zou dit voor Becca ook van toepassing zijn deze kerst?

Allereerst wil ik opmerken dat ‘Kerstmis in het Duincafé’ een vervolg is op ‘Zomer in het Duincafé’, maar dat het heel goed los te lezen is volgens Debbie Johnson zelf in haar voorwoord.
Zelf heb ik ‘Zomer in het Duincafé’ ook niet eerst gelezen, dus ik was heel benieuwd of dit klopte.

Het boek is verdeeld in drie delen. Een greep uit het verleden: kerstmis bij de familie Fletcher, het heden: kerstmis in Dorset en deel drie: de geest van toekomstige kerst.
Persoonlijk vond ik de verdeling in delen erg leuk en het sloot ook absoluut aan bij het verhaal.

Het verhaal wordt verteld vanuit Becca en lange tijd is eigenlijk niet helemaal duidelijk waarom zij zo’n hekel heeft aan kerst. Wanneer dit verhaal eenmaal aan het licht komt, wordt een hoop duidelijk in het boek.
Alhoewel het wat mij betreft “too much” drama was.
Ik denk dat een hoop leed voorkomen had kunnen worden als de jonge Becca anders had gehandeld.

‘Kerstmis in het Duincafé’ is wat mij betreft een lekker typische feel good voor een fijne december maand. Alhoewel de titel doet vermoeden dat het over kerst gaat, vond ik dit eigenlijk wel mee vallen en lezen we vooral een ontroerend verhaal van iemand die al haar hele leven lang een geheim met zich meedraagt. Met een kerstsfeertje eromheen.

De schrijfstijl van Debbie Johnson maakt het verhaal lekker vlot leesbaar. Wat daarnaast ergens ook een minpuntje was. Met 222 pagina’s voelde het voor mij meer als een kort verhaal en liep het verhaal als een sneltrein naar het einde toe.
(Lees; drama, nieuwe ontmoetingen, liefde, afscheid, ontknoping, tadaaa!)

Dit had absoluut beter uitgewerkt kunnen worden. Ook de beschrijvingen van omgeving en gebeurtenissen vond ik vrij vlak en summier.
Ik ben bang dat je voor verdieping van personages in het eerste boek moet zijn.
Voor mijn gevoel kreeg ik nu een vluchtig kijkje in de samenleving van Dorset, maar het echt leren kennen van personages heb ik niet ervaren.

Jammer want ik denk dat dit het verhaal behalve langer, ook interessanter had gemaakt! Zeker als het ook een vervolg is op het eerste boek. Ook bij een vervolg mag namelijk meer aandacht worden besteed aan personages en verhaallijnen.

Het verhaal was qua feel good eigenlijk te leuk voor het aantal pagina’s en dit had wat mij betreft veel beter gekund!


Personages
Je leest het verhaal vanuit Becca. Dat ze een hekel aan kerst heeft wordt in het eerste deel van het boek meteen al duidelijk. Het hoe en waarom blijft nog even een lange tijd geheim.
Ik vond Becca over het algemeen vervelend aanwezig in het boek en de keuzes die zij maakt of heeft gemaakt in haar leven verbaasden mij nog al.

Omdat Debbie hier eigenlijk met een vaart over schreef, ga je nauwelijks de diepte in en blijft het verhaal dus vrij oppervlakkig.
Jammer, want ik denk dat er zeker meer uit het verhaal van Becca gehaald had kunnen worden.

Ook aan mannelijk schoon ontbreekt het uiteraard niet in deze feestelijke feel good. Echt personen leren kennen doe je niet, maar ingezoomd werd absoluut op het personage Sam.

Hoe kan het ook anders; knappe surfer, gespierd, tatoeages en vanaf het eerste moment smoorverliefd op Becca. Geen verrassingen en onverwachte wendingen hier. Maar voor een feel good kan ik mij daar ook absoluut bij neerleggen.

Een van mijn favoriete personages in dit boek was de negentigjarige Edie. Heel erg jammer dat haar personage in dit boek niet verder is uitgewerkt, maar ik ben bang dat over haar meer is geschreven in ‘Zomer in het Duincafé’.

Eigenlijk zoals al eerder beschreven, kennismaking met personages gingen vrij vlot en voelde zeer oppervlakkig.


Conclusie
Om terug te komen op het feit dat je dit boek los kunt lezen; het kan, maar voor verdieping moet je zijn bij het eerste boek ‘Zomer in het Duincafé’.
Hierin worden personages beter uitgewerkt wat meer betekenis en verdieping geeft aan dit boek. Dit is boek is daardoor een kort vervolg op ‘Zomer in het Duincafé’.

Het boek is wat mij betreft niet goed genoeg uitgewerkt om het een vervolg te noemen.

Het is meer een seizoensgebonden zijstap.
(Jenny Colgan doet dit ook, maar ik moet eerlijk bekennen dat Jenny veel meer tijd en energie stopt in een verhaal om er dan ook daadwerkelijk een vervolg van te maken!)

Het verhaal was vlot geschreven, maar daardoor leek het verhaal, zeker aan het einde wat afgeraffeld. Daarnaast mag je aan het einde zeker de rest zelf invullen. Al vermoed ik dat we Becca en Sam zeker nog gaan terugzien als figuranten in vervolgdelen in de Duincafé reeks.

Het was een verhaal met absoluut het feel good gehalte ondanks de drama. Maar voor mij was dit meer een boekje voor even lekker tussendoor!

Ik twijfelde heel erg tussen 3 en 4 sterren, dus voor mijzelf heb ik er 3,5 sterren van gemaakt.