Een beter tweede boek!

In het eerste boek ‘Middernachtsfeest’ hebben we al kennis kunnen maken met een aantal verschillende personages.

Het verhaal in het eerste boek stond volledig in het teken van Emma en Henry en, niet geheel verrassend, hun ontluikende liefde.

In ‘Midzomerspel’ duiken we de levens van Victoria en Charles in.

Beide hebben we al ontmoet in het eerste boek en persoonlijk was ik direct fan van hen. Ik vermoedde dat er een hoop schuil ging achter hun personages dus ik was absoluut blij verrast dat dit tweede boek hun verhaal zou bevatten.

Ook dit tweede boek lezen we dus vanuit twee perspectieven.

Van jongs af aan zijn ze beste vrienden en in dit verhaal krijgt hun vriendschap behoorlijk wat te verduren. Hun vriendschap kende soms wat ups en downs, maar nu Victoria een relatie heeft, lijkt hun vriendschap een dieptepunt te bereiken.

Lezen vanuit twee perspectieven is altijd interessant als je het mij vraagt.

Behalve dat het zorgt voor een fijne dynamiek, blijft het interessant om te lezen wat de personages denken en van elkaar vinden. En daarnaast om te lezen hoeveel er aan miscommunicatie kan ontstaan als zaken niet worden besproken of uitgesproken.

Omdat het in dit geval om twee goede vrienden gaat, zou je denken dat ze, aangezien ze lief en leed met elkaar delen, daar niet zo’n moeite mee zouden hebben.

Echter blijkt al snel dat het soms toch behoorlijk lastig is om over je ware gevoelens te praten. Ook met een beste vriend. Waar je misschien ook nog wel wat meer voor voelt.

Ondanks dat dit het verhaal wel een zekere mate van spanning gaf, je wilt toch weten of ze elkaar immers eindelijk eens de waarheid gaan vertellen, voelde ik hier en daar zeker ook wat ergernis.

Sarah herhaalt namelijk bij beide perspectieven veel gevoelens en gedachten. Met name Victoria haalt regelmatig aan hoe gelukkig Emma en Henry wel niet zijn en geeft meerdere keren dezelfde dingen aan waar het gaat om haar gevoelens.

Nu is het benoemen en herhalen van gevoelens niet eens zo erg, maar gaandeweg het verhaal leek Sarah het vooral als opvulling te gebruiken. Het was de eerste keer al duidelijk.

Ook mijmeringen als ‘Wat als, wel/niet, als ik toen’, komen veelvuldig op een herhalende manier voorbij en waren in mijn ogen hier en daar absoluut overbodig.

Wat ik persoonlijk absoluut beter aan dit tweede deel vond, waren de ontwikkelingen in het verhaal.

Ondanks bovengenoemde punten van irritatie, vond ik wat betreft de personages veel meer diepgang aanwezig.

Dit alles hangt samen met de thuissituatie van Victoria, maar ook met de jongen met wie ze date.

Deze relatie is nogal behoorlijk toxic. Zelf vond ik dit mega interessant en de wijze van uitwerking voldeed absoluut aan mijn verwachtingen. Deze toevoeging zorgde er bij mij in ieder geval voor dat ik bleef lezen.

Sarah Sprinz heeft hiermee ook een boodschap aan de lezer willen meegeven en hierin slaagt ze wat mij betreft absoluut.

Deze toxische relatie in combinatie met de spanningen in de vriendschap tussen Charles en Victoria, maakten dat ik oprecht van dit deel genoten heb.

In dit verhaal zien we natuurlijk ook personages terug die we eerder al hebben leren kennen.

We ontdekken hoe het inmiddels gaat met Emma en Henry, maar ook ontmoeten we nieuwe personages die alvast interessante lijntjes lijken uit te leggen voor volgende delen in deze serie.

Dus ondanks dat de boeken over verschillende personages gaan, blijft de serie één geheel.

Ik ben benieuwd welke personages in het derde boek aan bod komen en of we wederom de diepte in gaan.

Conclusie
Vaak hoor je dat tweede delen in een serie wat afzwakken ten opzichte van het eerste deel. In het geval van Dunbridge Academy was dit wat mij betreft niet het geval.

De thema’s in dit verhaal: alcoholisme, een toxische relatie, geestelijke mishandeling en vriendschap spraken mij veel meer aan.

Ze maakten het verhaal absoluut interessant. Het gaf een diepere laag aan de personages en het maakt je als lezer benieuwd naar de ontwikkelingen.

’Midzomerspel’ is wat mij betreft een tof tweede boek in deze serie en ik hoop dat Sarah deze trend vasthoudt in het volgende boek.

(Al hoop ik wel met iets minder herhalingen).