Beter vervolg!

Karen Eiken wordt vanuit haar ziekteverlof en tijdens de feestdagen opgeroepen om een “vreemde” dood van een oudere man te onderzoeken in het kleine plaatsje Noorö.

Veel moeite heeft zij niet om de festiviteiten te verlaten en opgelucht vertrekt ze snel op weg naar een nieuwe zaak. Ze staat er echter zo goed als alleen voor aangezien de feestdagen in volle gang zijn en er een griepgolf over de Doggerse eilanden raast.

Aangekomen op de plaats van bestemming, blijkt de ongelukkige val niet zomaar een val geweest te zijn. Karen bijt zich vast in de zaak en probeert zich te bewegen binnen een hechte gemeenschap die zich niet gemakkelijk prijs geeft.

Als er een tweede lichaam opduikt, trommelt Karen zoveel mogelijk beschikbare collega’s op bij deze ingewikkelde zaak.

Een van de slachtoffers bleek nauwe banden te hebben met een familielid van Karen en zij zal een keuze moeten maken in de balans tussen haar werk en haar familie. Maar het komt wel erg dichtbij..

Net als in het eerste boek, heeft ook dit boek een start waarmee je meteen met je neus in de boter valt.

Omdat het alweer een jaar geleden is dat ik ‘Misleiding‘ las, moest mijn geheugen bij de eerste hoofdstukken iets harder werken om te herinneren waarmee het eerste boek geëindigd was. Gelukkig helpt Maria Adolfsson je fijn op weg door hier en daar wat terugblikken te geven.

Persoonlijk vond ik dit zeer prettig!

Al snel vertrekken we met Karen naar Noorö en beginnen we met de zaak. Hierbij wordt ze hier en daar wat tegengewerkt door het gebrek aan collega’s en daarnaast de lokale bevolking.

Wat direct opvalt is dat Maria Adolfsson in dit boek minder aandacht heeft besteedt aan een ellenlange introductie. Ik ben hier persoonlijk zeer blij mee, want het was iets dat mij in het eerste boek enorm stoorde. In het eerste boek ging zij iets te veel in op de omgeving, wat de vaart en de spanning voor mij uit het verhaal haalde.

In dit tweede boek heeft zij wat mij betreft de perfecte balans gevonden. Naast de nog steeds mooie beschrijving van de omgeving, vind je eindelijk een goede opbouw aan spanning in de zaak.

Het verhaal lees je grotendeels vanuit Karen, maar her en der worden hoofdstukken afgewisseld die je vanuit de perspectieven van haar collega Karl Björken, vriendin Aylin en diens man Bo leest.

Ik vond dit persoonlijk een zeer prettige toevoeging omdat dit het verhaal wat dynamischer maakte.

De zaak waar Karen op gezet is verloopt stroever vanwege de feestdagen en de betrokkenen. Omdat Maria Adolfsson afwisselt met een verhaal wat zich aan de zijlijn afspeelt, is er voldoende dynamiek en spanning.

Wat ik heel mooi vond, was dat je daardoor een beter beeld kreeg van Karen als hoofdpersonage, zowel in werk als privésfeer.

Dit tweede deel van de Doggerland serie bevatte voor mijn gevoel absoluut meer spanning dan het eerste deel en daarnaast ook een betere opbouw aan spanning en opbouw naar het einde toe.

Hier en daar heb ik toch nog een vraagteken bij de uitwerking van het verhaal. Maar dit heeft er vooral mee te maken dat Maria Adolfsson het nodig vond om een zijspoor in het verhaal te verweven. Bijna alsof de zaak an sich niet voldoende zou zijn.

Het einde van dit verhaal maakt alles meer dan goed en door de beschrijvingen van Maria voelt alles beklemmend en benauwd. Het plot ontwikkelt en ontvouwt tot een geweldige ontknoping. Eentje die ik niet aan zag komen!


Personages
Omdat we de meeste hoofdstukken vanuit Karen lezen, leren we haar weer iets beter kennen dan in het eerste boek van deze serie.
In het eerste boek hebben we natuurlijk al uitgebreid kennis met haar gemaakt, nu zien we ook eindelijk wat meer verdieping. Vooral in de relationele sfeer.

Ik vind haar persoonlijkheid bijzonder voor een inspecteur, ik kan haar absoluut waarderen. In dit boek komt ook naar voren hoe belangrijk de mensen in haar omgeving voor haar zijn, al laat zij hen dit niet altijd blijken.

Wat ik steeds weer vergeet is haar leeftijd. Eigenlijk werd ik hier alleen door het benoemen van haar familie op gewezen. Ze lijkt absoluut nog steeds jong en energiek.

(Overigens doet de foto van de auteur zelf hier onder aan de pagina, mij denken aan het beeld zoals ik Karen voor ogen heb).

In dit boek maken we ook beter kennis met Karl Björken en zijn thuissituatie. Het is niet veel en ik hoop eigenlijk dat hij nog meer aan bod komt in een volgend deel want ik vind hem interessant.

Uiteraard zie je een aantal vrienden van Karen terug in dit boek. En wat ik heel erg duidelijk naar voren vond komen in dit deel, is hoe allen voor elkaar klaar staan en dat vond ik iets moois om te zien.

Waar ik in het eerste boek nog een gevoel van eenzaamheid ervoer bij Karen, voelde ik nu haar daadwerkelijke vangnet duidelijk.


Conclusie
Van het eerste boek was ik niet zodanig onder de indruk dat ik het “Een geweldige start van een nieuwe, Scandinavische serie” vond.

Dit tweede deel heeft absoluut een hoop goed gemaakt en ik ben dan ook dankbaar dat ik wederom op de boot naar Doggerland mocht stappen!

Het verhaal klopt, de beschrijvingen van omgeving zijn prachtig en de spanning is deze keer voelbaar en wordt mooi opgebouwd.

Het einde vond ik gaaf en maakt mij zeker nieuwsgierig naar het volgende deel!

Kortom; Wie gaat er mee naar Doggerland? En wanneer kan ik op de volgende boot stappen?