Adem in en adem uit

In ‘Safehouse 1‘ neemt Thomas ons mee op een tripje door zijn leven. Van wat ik uit de lappen aan tekst haalde, kampt hij met een verslaving, wat psychische problematieken en belandt hij na een nacht doorhalen onder het bloed in een politiecel.

Thuisgebracht door de crisisdienst die er van overtuigd is dat hij zelfmoord wilde plegen, begint hij zijn leven min of meer te overdenken en meldt zich aan voor een behandeling voor zijn verslaving, waarna hij vrijwillig in een Safehouse in Rotterdam belandt.

Zijn verhaal in een notendop.

Naast een proloog en een voorwoord, bestaat het boek verder uit dag journaal verslagen van Thomas, geschreven ten tijde van zijn verblijf in het Safehouse.

Zowel in het contact met Thomas voorafgaand aan het lezen van zijn boek als na het lezen van de flaptekst, was mij al duidelijk dat we hier met een uitzonderlijke auteur te maken hebben die de Nederlandse taal zeer vaardig is. Hij weet te spelen met woorden waar anderen van in de war raken.

Hoewel ik durf te stellen dat ik de Nederlandse taal behoorlijk goed beheers en min of meer uit hetzelfde tijdperk als Thomas stam, had ik soms wat moeite de belangrijkste zaken uit zijn verhaal te filteren.

Daarnaast is soms onduidelijk wanneer Thomas de waarheid spreekt, dan wel iets verzint waar je bij zit.

Verwarrend, maar fascinerend. Zijn karakter komt echter duidelijk uit zijn verhaal naar voren. En ondanks de wijze van schrijven, moest ik weten waar zijn verhaal naartoe ging.

Tussen de regels door komt echt wel duidelijk over waar Thomas mee worstelt in zijn leven en wat hij doet om zich te ontwikkelen.

Toch lijkt zijn humor hier en daar de boel soms te bagatelliseren. De lezer wordt daardoor qua gevoel wat heen en weer geslingerd.

Zijn manier van schrijven gaf mij soms het gevoel geen adem te kunnen halen. Huppend van de ene chaos na de andere. Soms had ik ook geen idee wat ik nu eigenlijk precies had gelezen.

Misschien dat dit alles klinkt als kritiek op het boek, echter is dat niet helemaal het geval.

Ik herkende mijzelf namelijk ook. Met name het gevoel van chaos.

Wat ik als lezer persoonlijk wel graag had gezien, was iemand die orde in de chaos van het boek had aangebracht.

Ik had een iets duidelijker tijdlijn willen zien, mogelijk ook meer willen lezen over zijn vooruitgang bij zijn behandeling, meer verdieping. Kortom, iets meer structuur was prettig geweest.

Een lezer heeft soms echt een adempauze nodig.

In zijn dag journalen beantwoordt hij vragen die herkenbaar zijn voor hulpverleners en cliënten.

De wijze waarop Thomas de vragen beantwoordde liet mij met regelmaat hardop lachen. Zo kan het ook!

Elk journaal sluit hij af met een schrijfsel van de dag en wat mij betreft is ieder schrijfsel een tegeltje waard!

Thomas sluit zijn boek af met een epiloog. Normaliter neem ik hierbij graag het woord ‘fijn’ in de mond, maar dit epiloog snapte ik even niet.

Misschien was mijn hoofd inmiddels veranderd in een niet zo ordentelijke chaos?

Conclusie
Met dit boek in handen, heb je naar mijn mening letterlijk Thomas in je handen.

Wat waar is en wat niet, blijft soms in het midden, maar dit boek ademt Thomas.

Zijn gebruik van de Nederlandse taal is ongelooflijk fascinerend, al gaat niet iedereen hiervan houden.

Lange zinnen en hier en daar een rijmpje kan de lezer te veel afleiden van dat waar het werkelijk om draait.

Ik heb heel erg getwijfeld tussen drie en vier sterren. Dat dit boek er uiteindelijk vier kreeg, heeft te maken met de wijze waarop Thomas speelt met taal en zijn humor.

In mijn ogen hoort dit boek overigens wel thuis bij een uitgever als Atlas Contact of Prometheus.

Het deed mij enorm denken aan het boek ‘Cliënt E. Busken‘ van Jeroen Brouwers.

Een chaotisch boek en een chaotische recensie ervan. I rest my case.

‘Safehouse 1‘ is een literaire ruwe diamant dat het verdiend om meer aandacht te krijgen, maar ook om een beetje bijgeschaafd te mogen worden.

Ik hoop dat Thomas blijft schrijven!