Wie trekt aan het langste eind in deze generatiekloof?

Helen Takhar Monks schrijft de Stagiair op een totaal andere manier dan dat ik verwacht had. Natuurlijk heb ik eerst de preview gelezen, maar dat voor mijn gevoel het boek tot halverwege zoals de preview zou voelen, had ik niet zo zien aankomen. Ook dat de stagiair met haar beweegredenen aan bod komt, wist ik niet, maar dat vond ik juist de leukere stukjes.
Maar ik werd een beetje meegezogen in de depressiviteit van Katherine, haar beige deken / wereld. Misschien is dit juist heel goed geschreven van Monks, maar tijdens het lezen voelde het meestal best onprettig. Hoe kan een vrouw van 41 (!) zich nou zo voelen alsof ze 60 is.
Wat me dwars zat zo dik er bovenop: nu is het heel vaag, maar straks wordt alles duidelijk.
Kort samengevat: de stagiair gaat over 2 vrouwen met slechte ervaringen die elkaars pad kruisen en obsessief met elkaar bezig zijn en ongezonde spelletjes spelen.
Aan het eind van het boek, dat ik toch wilde verder lezen, toch wil ik alle losse eindjes waar je mee gevoerd bent aan elkaar knopen en weten wat er precies is gebeurd, en dat voelt als een opluchting, een kanteling in het verhaal.

Wie zal er uiteindelijk aan het langste eind trekken: het jonge veulen die met alles wegkomt, of de merrie met al haar ervaring? Dan wordt het wel spannend en lees je juist ontspannen verder.