Hebben ze gedaan wat ze konden?

Ik heb dit boek gelezen in de meeleesclub, een Hebban leesclub met een leesschema en leuke discussie-onderwerpen. We doen wat we kunnen van Lykele Muus vond ik erg apart in de schrijfstijl, er worden geen leestekens gebruikt om aan te geven dat iemand was zegt. Voor mij was dit vaak een huh-moment, en weer even teruglezen. Verder ben ik er nog niet over uit hoe de schrijfstijl het beste te omschrijven is. Het is afstandelijk, maar misschien is dat niet het goede woord: het is als een soort helikopterview. De 4 ouders spelen de hoofdrol, en ze hebben een aparte manier van met elkaar om gaan, best onverwacht als je bedenkt dat beide dochters vechten voor hun leven in het ziekenhuis. Maar misschien reageren ouders wel op hun meest primitieve manier en is dit wat de schrijver wilde laten zien. Ik had het boek wat heftiger verwacht, met misschien meer woede-uitbarstingen van de vaders, en misschien wat meer hysterie van de moeders, en meer discussies onderling. En konden de ouders echt niet meer moeite doen, voor elkaar, dat vraag ik me echt af.