Dystopische wereld zonder vrouwen

Ik heb weer op het puntje van mijn stoel gezeten, van de eerste bladzijde tot de laatste.
Alex heeft het weer zwaar te verduren in dit vervolg op De laatste dochter.
Het verhaal begint ongeveer een maand na het einde van het eerste deel. Alex gaat op weg naar het laboratorium waar Jack en Emily wonen. Ze kan niet wachten om voor het eerst in haar leven een ander meisje te ontmoeten, maar die ontmoeting loopt niet helemaal zoals ze gehoopt had. Ze moet wennen aan de nieuwe omgeving en de nieuwe mensen om haar heen.
Daarnaast ervaart ze de nasleep van alle traumatische gebeurtenissen, ze heeft last van nachtmerries en schuldgevoelens. Ik denk dat ik dat één van de sterkste dingen uit dit verhaal vindt. Alex is de sterke vrouwelijke hoofdpersonage die voor zichzelf en de toekomst vecht, maar tegelijkertijd is ze heel realistisch in haar angsten en onzekerheden. Renske heeft Alex neergezet als een personage die je als lezer toejuicht in haar queste, maar die je ook in de armen wilt sluiten om haar te beschermen tegen de boze buitenwereld. Alex leert zichzelf steeds beter kennen en steeds beter verwoorden wat ze wel en vooral niet wil.
De wereld was in het eerste boek al heel sterk neergezet, een dystopische wereld waarin vrouwen niet meer leven als gevolg van een mysterieus virus. Een wereld met alleen maar mannen op zoek naar hoop en als de kans zich aanbied grijpen ze die met alles wat ze in zich hebben. Dat is alleen niet altijd ten goede van Alex en Emily.
Er zijn een paar plottwists tegen het einde die ervoor zorgen dat ik uitkijk naar het derde deel in deze serie. Ik moet namelijk weten hoe dit verder afloopt. Dit was een absolute en welkome verassing van Nederlandse bodem die ik zeker zou aanraden als je van dystopische en apocalyptische verhalen houdt maar dan met een Nederlands randje.