Vriendschap en afscheid nemen

​"Door de sneeuw" is een intiem, filosofisch en melancholisch verhaal dat je als lezer meeneemt in de rouwbeleving van de 80-jarige Max. Rouw, vriendschap, spijt en vergankelijkheid vormen de rode draad door het boek heen.

​Het verhaal speelt zich af in een geïsoleerd dorp tijdens de winterperiode. Max waakt bij zijn overleden vriend Schorsch en in deze stilte kijkt hij terug op hun gedeelde leven. Het is een terugblik op een leven waarin regels en gewoonten de gang van zaken bepaalden.
De symboliek van de winter vond ik erg mooi; Max is in de winter van zijn leven, en de sneeuw buiten ligt als een deken over de herinneringen die hij koestert.
​De schrijfstijl zou ik beschrijven als filosofisch en melancholisch. De auteur geeft niet alles prijs; je blijft als lezer met vragen zitten zonder dat dit afbreuk doet aan de leeservaring zelf. Het waken werkt als kader, waardoor het verhaal niet gehaast en toch eerbiedig aanvoelt.
​Je volgt de innerlijke dialoog van Max. Deze is triest, verdrietig en vol spijt, maar tegelijkertijd vol nostalgie en mooie herinneringen. Je proeft door de regels heen dat de vriendschap die Max en Schorsch hadden inniger was dan ze aan de buitenkant lieten zien. Het einde was vreemd genoeg passend ondanks dat het geen simpele afsluiting bood.

​Het boek staat vol prachtige, tijdloze zinnen waarvan ik er twee uit wil lichten;

​"Het enige wat duur was, was tijd."

"Het was ook een mirakel, dacht hij, wat je allemaal in je hoofd aantrof als je maar een beetje rondneusde, en waar je zomaar op kon stuiten."