Andere aanpak gewenst

Teun Toebes is student zorgethiek en gaat op 21-jarige leeftijd op de gesloten afdeling dementie van een verpleeghuis wonen, die overigens voor hem niet gesloten is. Hij gaat daar niet als zorgverlener wonen maar als reguliere bewoner, weliswaar zonder dementie. Hij laat zien dat er wellicht een andere aanpak gewenst is voor de omgang met mensen met deze aandoening. Het lijkt alsof zij er niet meer toe doen, alles loopt via hun vertegenwoordiger. In sommige gevallen is dat waarschijnlijk ook noodzakelijk maar lang niet altijd. Hij maakt ook onderscheid tussen zorgen voor en verzorgen.
Zelf heb ik weinig ervaring met dementie maar wel met een verpleeghuis dus daardoor had ik toch wel wat herkenbare dingen die ik tegenkwam in het boek. Schrijnend vond ik het stuk waar een bewoonster op sterven lijkt te liggen maar haar medebewoners niets wordt verteld en zij er ineens achterkomen dat de vrouw is overleden en opgehaald zonder dat zij daarvan iets wisten, laat staan dat ze misschien afscheid van haar hadden kunnen nemen. Zo ga je niet met elkaar om toch?
De moraal van het boek is eigenlijk: sluit mensen met dementie niet uit van de maatschappij maar laat ze er, op hun eigen manier onderdeel van zijn.
.
Het boek heeft zeker een mooie boodschap en het zou mooi zijn als sommige dingen aangepast zouden kunnen worden, maar ik vrees dat men in de verpleeghuizen (en overige zorg) veelal tegen het probleem tijd/geld blijft aanlopen ....
.
Van Teun gaan we vast en zeker meer horen!
.