Niet zo doodgewoon

Een tijdje geleden werd ik benaderd door Uitgeverij de Fontein of ik Doodgewoon –
geschreven door Peter James én het nieuwste boek in de Roy Grace-serie – wilde lezen en
recenseren, waarvoor nogmaals bedankt.

Doodgewoon is inmiddels het 17 e deel in De Roy Grace-serie en de voorgaande delen heb ik
allemaal niet gelezen. Ik was dus erg benieuwd hoe ik dit deel zou gaan ervaren en of ik
wellicht wat achtergrondinformatie uit voorgaande delen zou missen.
Uiteindelijk is dit me enorm meegevallen. In het beginstuk merkte ik wel dat er al een hele
geschiedenis betreft deze serie ligt. Toch heb ik dit voor de rest van het verhaal niet als
storend of onvolledig ervaren.

Het hoofdpersonage, Roy Grace, werd voor mijn gevoel alsnog redelijk uitgebreid
geïntroduceerd. Er wordt redelijk wat aandacht aan de beeldvorming rondom zijn uiterlijke
kenmerken geschonken, en ook wordt zijn karakter goed weergegeven.
Qua originaliteit van het personage zelf vond ik Roy wel redelijk uniek. Vaak hebben
inspecteurs of rechercheurs in thrillers toch wel een beetje terugkerende of overeenkomende
problematiek, maar dit heb ik bij het personage van Roy niet zo ervaren. Hij had wel iets van
typerende kenmerken wat je vaker terugziet, maar over het algemeen vond ik hem een uniek
personage. Verder voelde het personage van Roy toegankelijk en realistisch aan.
De overige personages voelde op sommige momenten wat oppervlakkiger en afstandelijker
aan. Ik kan niet zeggen dat ik me hier aan gestoord heb, maar soms was het verschil in
vergelijking met het personage van Roy wat aan de ruime kant.

Wat betreft de verhaallijn ben ik eigenlijk ook erg enthousiast. De verdwijning van Eden
Paternoster is de rode draad in het verhaal. Het interessante aan dit boek vond ik dat er wat
semi-verhaallijnen in het verhaal gebracht werden, waardoor het geheel nog wat
diepgaander werd. Wel had alles verbinding met elkaar, waardoor het uiteindelijk toch een
kloppend geheel werd. Op sommige momenten vond ik de semi-verhaallijnen misschien nog
wel iets boeiender dan de verdwijning van Eden.

Door middel van dit boek heb ik voor de eerste keer kennis gemaakt met de schrijfstijl van
Peter James, maar ik kan niets anders zeggen dan dat ik enthousiast ben. Peter heeft een
boeiende en beeldende schrijfstijl, waardoor je vrij makkelijk in het verhaal raakt. Hij wist ook
gaandeweg het verhaal de spanning en het mysterieuze gevoel aanwezig te houden. In dit
verhaal wisselde hij ook diverse POV’s af, waardoor er ook een prettig tempo in het verhaal
zat. Het verhaal is geschreven in de vertellende derde persoon, wat voor mijn gevoel ook wel
een goede keus is geweest voor het geheel.

Qua afronding van het verhaal vond ik het een sterk gekozen einde. Of dat het echt een
plottwist is, daar twijfel ik een beetje over, omdat het wellicht toch niet helemaal onverwacht
was, maar toch had ik het in het geheel ook niet op deze manier verwacht.

Ik kan in ieder geval weer een auteur aan mijn lijstje toevoegen waar ik meer van wil lezen.
Als je houdt van hersen krakende psychologische thrillers dan is dit boek ook zeker een
aanrader.