Boek der spiegels

Het boek der spiegels opent met een passage voor boekenliefhebbers: een literair agent krijgt een brief van een potentiële auteur, Richard Flynn, die een deel van zijn manuscript ter beoordeling opstuurt. Hoe deze scène verder uitgewerkt wordt is typerend voor Chirovici’s realistische schrijfstijl. De literair agent, Peter Katz, schuift niet prompt alles aan de kant om het manuscript te lezen, noch haalt hij een vette cheque boven die Richard Flynn voor eeuwig rijk zal maken. Peter Katz legt het pakket opzij en komt er pas later aan toe om alles grondig door te nemen.

Chirovici bouwt het verdere verhaal rustig en zorgvuldig op. Het manuscript gaat van hand tot hand en lijkt iedereen die ermee in aanraking komt klem te zetten. Door de vele herhalingen, concrete beschrijvingen en expliciete opbouw van de spanning lijkt het alsof Chirovici de lezer te veel bij de hand houdt. Daar staat echter tegenover dat de inbreng van de verschillende personages de lezer steeds opnieuw op het verkeerde been zet, omdat ze allen hun eigen verhaal hebben: “Ons geheugen is geen videocamera die alles opslaat wat zich voor de lens afspeelt […], maar heeft meer weg van een combinatie van een scenarioschrijver en een regisseur, die uit flarden van de werkelijkheid hun eigen film samenstellen.” Hoewel er meer variatie in de stemmen van de verschillende personages had mogen zitten, en het tempo soms wat vaart mist, werkt die opzet erg goed en blijft het verhaal van begin tot eind intrigerend.

Chirovici schreef geen flitsende thriller die je nachtmerries bezorgt, maar een psychologische detective die vooral gesmaakt zal worden door de fans van Joël Dickers De waarheid over de zaak Harry Quebert.

De volledige recensie vind je op mijn blog: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/boek-der-spiegels-eo-chirovici