zeer inspirerend

Valkenier was niet altijd een avonturier. Ze was een hardwerkende student die later een succesvolle carrière had bij de recherche. Ze lijkt het helemaal naar haar zin te hebben, tot ze met een gebroken enkel letterlijk tot stilstand gedwongen wordt. Vanuit haar vaders zetel overdenkt ze haar leven en krijgt ze het gevoel dat er iets ontbreekt. Vanuit het niets besluit ze een fietsreis doorheen Europa te maken, een beslissing die haar vader versteld doet staan omdat ze nooit eerder een fietstocht heeft gemaakt. Die reis brengt haar opnieuw in contact met haar intuïtie en vloeit bijna naadloos over in andere reizen. Zonder huis en vaste baan reist ze grotendeels op haar eentje de wereld rond.

Het eerste dat opvalt is Valkeniers feitelijke stijl. Ze is erg down-to-earth en praktisch ingesteld en dat wordt weerspiegeld in haar schrijfstijl waarin niets verbloemd wordt of eindeloos wordt omschreven. Tegelijk spat het enthousiasme en de passie voor het reizen van de pagina’s. Het is een stijl die perfect bij de inhoud past en erg vlot leest. Ik werd helemaal meegenomen naar Valkeniers wereld, waardoor het boek lezen zelf al als een avontuur aanvoelde.

Het meest indrukwekkende vond ik het deel waarin ze zich aansloot bij een groep adelaarjagers in Mongolië. Door de manier waarop ze het verhaal brengt, begrijp je haar keuzes. Het is erg krachtig dat ze zich niet voordoet als een of andere heldin, maar ook de nadelen en twijfels van haar levensstijl op een realistische manier overdenkt. Dat zorgt ervoor dat de thema's die aan bod komen ook zeer herkenbaar zijn voor lezers (zoals ik) die geen grote avonturen maken.

- Angst: ik vond het erg bijzonder dat Valkenier uitgebreid schrijft over de angstaanvallen waarvan ze al haar hele leven last heeft. Ze geeft aan dat het best wel eng is om alleen te reizen en niet te weten waar ze ’s avonds zal slapen, of dat ze wel genoeg eten zal hebben. Haar manier om ermee om te gaan is om de angst niet weg te duwen, maar het toe te laten. Ze neemt haar angsten ernstig, houdt er rekening mee, maar laat er zich niet door tegenhouden. Op die manier neemt ze het positieve van haar angst op en blijft ze waakzaam voor gevaren, maar leert ze ook dat bang zijn vaak om een irreëel gevaar draait. Ik ga zeker nog verder op zoek naar wat ze over angst te zeggen heeft, want dit is duidelijk iets waarover ze veel heeft nagedacht.

- Vrijheid om zelf je tijd in te plannen: Valkenier maakt weinig concrete plannen. Zo had ze tijdens haar fietstocht geen bepaald dagdoel, wat haar in staat stelde om te stoppen wanneer ze daar zelf nood aan had, of om de tijd te nemen om met mensen te praten. Dat leidde tot veel interessante ontmoetingen en nieuwe avonturen. Ik vond haar visie op vrijheid enorm interessant, omdat ik de neiging heb om mijn tijd vol te plannen. Door de dingen meer op je af te laten komen, krijg je meer ruimte om verrast te kunnen worden.

- Egoïsme vs vriendschap: is het egoïstisch om het leven volledig te leiden zoals je dat zelf wilt? Het is een vraag die ze zich vaak stelt, vooral wanneer ze merkt dat haar vader of vrienden haar missen. Haar ervaring is dat vriendschap stand houdt wanneer je werkelijke aandacht aan mensen besteedt, eerder dan wanneer je iemand gewoon vaak ziet. Haar vader speelt daarin een erg belangrijke rol en het is prachtig hoe beschreven wordt hoeveel moeite het hem kost om zijn dochter los te laten en haar ten volle te steunen. Het wederzijdse respect versterkt hun relatie en het is duidelijk dat hij een grote krachtbron voor haar is.

Ik heb enorm van dit boek genoten en ben geïnspireerd door hoe Tamar Valkenier in het leven staat. Dat het boek bovendien goed geschreven is, is een enorme meevaller. Fulltime avonturier is een aanrader voor iedereen die van kleine en grote avonturen houdt.