Een complex patroon met hier en daar een klein weeffoutje

Marita Coppes weeft een complex patroon tot een hedendaags sprookje met De Laatste verhalenweefster.

Kate is advocaat bij het bedrijf T-Petrol van haar vader en na zijn overlijden ontdekt zij dat hij voor het gewin een heel Maya-dorp heeft laten uitmoorden. Haar vroegere nanny is ook afkomstig uit dat dorp en heeft haar in haar jeugd verteld over het dorp en de vrouwen die daar wonen. Zij behoren tot de verhalenweefsters. Via het weven van kleden brengen zij familiegeschiedenissen in beeld en kunnen weeffouten uithalen en herstellen, om zo ook de familiegeschiedenis te herstellen. Haar nanny is de laatste van haar soort en zoekt naar een oplossing om de traditie voort te zetten. Kate kampt zelf met een aantal weeffouten in haar levensgeschiedenis. Kan zij die laten corrigeren of is het voor haar te laat.

In het begin van het boek leren we Kate kennen als een workaholic, die alleen op de vrijdag losgaat, maar dan ook echt los. Drank, coke en feesten zijn haar niet onbekend. Dat maakt het voor mij wat ongeloofwaardig dat zij zich zo makkelijk van een andere kant laat zien als het op de verhalenweefsters aankomt. Sommige motivaties waarom de karakters doen wat ze doen zijn erg dun, maar dat mag de pret niet drukken.

Marita weeft het verhaal in verschillende lagen met als resultaat een kleurig kleedje dat helemaal af is met hier en daar een klein foutje. De kleine foutjes zijn makkelijk door de vingers te zien en geven het verhaal hun eigen jeu.

Na het lezen ga je bijna weer in sprookjes geloven, wat een fijne schrijfstijl en een luchtige manier om een ingewikkelde familiegeschiedenis en zware misstanden aan het licht te brengen.

Lekker voor tussendoor.