Het gelukkige schrijven staat niet gelijk aan het gelukkige lezen

In het gelukkige schrijven ratelt ‘t Hart door over vergane tijden, oude schrijvers en vult een en ander aan met niet te volgen stukken uit een eigen dagboek. Hij ligt in een deuk om stukken tekst en om zichzelf en legt vervolgens uit waarom. Bij mij geldt nog steeds: als je de grap moet uitleggen is hij niet grappig meer: Hij start met een poging tot uitleggen wat het gelukkige schrijven is, haalt stoffige schrijvers uit de kast om aan te tonen waar zij gelukkig schreven en gaat vervolgens over op oeverloos met kennis strooien. Met veel moeite heb ik de hoofdstukken gelezen, met hier en daar een interessant weetje. Een conclusie ontbreekt. Mocht je dit boek lezen om te weten hoe je gelukkig schrijft dan kom je bedrogen uit. Het gelukkige schrijven blijft uit, alsook het gelukkige lezen.