Een wijze les in elkaar de ruimte geven

De schrijfstijl van Visser is heel open en helder. Geen moeilijke woorden om iets gewichtigs duidelijk te maken. Gewoon rechttoe rechtaan. Daardoor wordt het verhaal zeer toegankelijk en leest het makkelijk weg.

Visser vertelt het verhaal vanuit Jasmijn Vink, die met haar autisme probeert te overleven in een drukke kantoortuin, waar ze haar hond Romy als steun en toeverlaat niet mag meenemen. Ook worstelt ze met haar liefdesleven. Kan iemand die zo snel overprikkeld is en het liefst thuis in haar 'vinkennest' (zoals ze haar huisje noemt) een volwaardige relatie hebben?

Als lezer zit je door het gekozen perspectief midden in het gedachtenpatroon van iemand die met autisme leeft. De logica achter haar gedachten kan ik zeker wel waarderen en opent mijn ogen voor hoe makkelijk de ‘gewone mens’ er maar van uitgaat dat iedereen hetzelfde denkt en reageert.

Na het lezen van Zondagsleven kan ik me een veel beter beeld vormen van hoe het is om zo overprikkeld te raken van alles wat er om je heen gebeurd. Niet dat ik nu een expert ben in autisme, maar het geeft precies genoeg achtergrond om beter rekening te kunnen houden met anders geprogrammeerden dan ikzelf.

Want waarom zouden we niet elkaar de ruimte gunnen die we nodig hebben? Mijn manier van denken hoeft niet hetzelfde te zijn als die van jou. En dat we niet hetzelfde reageren wil niet zeggen dat een van ons het verkeerd doet. We zijn goed zoals we zijn.