Een echte whodunnit, creatief bedacht , bij vlagen erg ongeloofwaardig

Orphea is een rustige badplaats in de Hamptons, een paar uur rijden van New York. Er gebeurt niet veel, tot het op de avond van 30 juli 1994 wordt opgeschud door een viervoudige moord. Tijdens de opening van het Theater van Orphea worden burgemeester Gordon, zijn vrouw en zijn zoon, en Meghan Padalin dood geschoten. De burgemeester en zijn gezin waren gewoon thuis. Meghan was aan het joggen en werd voor de deur van de burgemeester doodgeschoten. Aan Jesse Rosenberg en Derek Scott van de staatspolitie van New York de taak om de dader te vinden.

Na intensief speurwerk bestempelen ze Ted Tennenbaum als de dader. Als 20 jaar later Stephanie Mailer beweert dat de verkeerde dader is opgepakt, begint de zoektocht naar de echte dader opnieuw. Kort daarna wordt ook Stephanie Mailer vermoord. De zaak blijkt heel ingewikkeld in elkaar te zitten. Telkens wanneer iemand als mogelijke dader in beeld komt, blijkt het toch weer anders in elkaar te zitten. Zowel de rechercheurs als andere betrokkenen van de politie, de media, de lokale bevolking en de lezer worden voortdurend op het verkeerde been gezet. Na allerlei ontwikkelingen, nieuwe informatie, dwaalsporen en misleidingen, sluit het net zich rond de echte dader. Tegen het eind van het boek is er geen ontkomen meer aan. De dader wordt gepakt en legt een lange bekentenis af, waardoor het motief en alles wat er voor, tijdens en na de moord is gebeurd duidelijk wordt.

Het eerste boek dat ik van Joël Dicker las was “De waarheid over de zaak Harry Quebert”. Een intelligent geschreven boek en een echte page turner. Daarna volgde “Het mysterie van kamer 622”. Eveneens goed geschreven, al was het plot nogal ongeloofwaardig. “De verdwijning van Stephanie Mailer” heeft dat nog sterker. Ook dit verhaal is creatief bedacht en vlot en intelligent geschreven, maar sommige karakters zijn vrij extreem en nauwelijks invoelbaar. Het verhaal springt voortdurend heen en weer tussen de gebeurtenissen in 1994 en 20 jaar later. Dicker vlecht zoveel verhaallijnen en namen door elkaar dat je je als lezer heel goed moet concentreren om de draad vast te houden. Omdat terugbladeren op een e-reader niet fijn werkt, ben ik op een gegeven moment de namen van de personen in het boek gaan opschrijven. Aan het eind van het boek telde mijn lijstje 40 verschillende namen. Zijpaden zoals een lange beschrijving van de beginnende liefde en latere echtscheiding van een van de vele hoofdpersonen in het boek zijn niet erg interessant en houden het verhaal erg op. Trucjes zoals het terloops laten vallen van een opmerking dat er in het verleden met verschillende personen in het boek iets vreselijks is gebeurd, met de bedoeling de lezer nieuwgierig te maken, werken wel maar zijn nogal doorzichtig. Dat neemt niet weg dat ook “De verdwijning van Stephanie Mailer” leuk is om te lezen en de lezer lang in spanning houdt “Whodunnit?”