Sterre Carron breekt met Rani Diaz en schrijft een stand-alone

De plot zit goed en sluitend in mekaar. Zodanig zelfs dat je tijdens het lezen als het ware de tekentafel voor je ziet met blokjes met events, karakters, tijd die via de verschillende plotlijnen bij de climax in twee golven bij mekaar komen.
Het begin is gruwelijk. 2 meisjes, een tweeling, zijn getuige van een moordpartij op een kassière en een klant in een winkel. Zij worden gedwongen om te kiezen wie van hen als gijzelaarster met de overvallers/moordernaars mee moet.
Vanaf dan krijgen we twee afzonderlijke verhaallijen, een moord uit het verleden verteld vanuit het standpunt van de moordenaar zelf (Rik), en het heden vanaf de ontvoering tot aan de climax waar de ontvoering zijn ontknoping kent. Dit laatste wordt afwisselend en chronologisch vanuit het standpunt van Lorie, de ontvoerde helft van de tweeling, en haar moeder, Eva. Met even een vals spoor vanuit het standpunt van Oscar.
Het verhaal van Rik speelt 20 jaar in het verleden en het duurt even voor dat in het heden kan ingepast worden.
Eva en Oscar beleven alles zowel in het heden als via flashbacks 20 jaar geleden, waardoor het verband met Rik kan gelegd worden.
Na de ontknoping van de ontvoering, en dan zijn we al aan de laatste 80 bladzijden toegekomen, blijven er heel wat vragen onbeantwoord. Op dat ogenblik begint het heel erg snel te gaan en werkt de schrijfster toe aan een tweede climax die heel wat schokkende elementen bevat, onverwachte verduidelijkingen maar waarvan de essentie toch niet geheel onverwacht komt.

Overvallen, moordpartijen, ontvoering en eisen van losgeld horen triest genoeg haast tot de dagelijkse kost. Maar de reden achter dit specifieke geval (uit het boek), de manier hoe het verloopt, de perspektieven van moeder en ontvoerde dochter en dat van een 20 jaar oude moordzaak die door mekaar lopen en dat alles tegen een heel erg zware psychologische achtergrond is zeker uniek.
Als lezer zie je al (relatief) snel waar het in grote lijnen naartoe gaat. Er blijft natuurlijk de kwestie of Lorie levend of dood zal teruggevonden worden en wat de zaak van Rik er mee te maken heeft, maar dat leidt niet echt tot plotwendingen.
Maar heel veel kleine dingen (toch ten opzichte van de leven of dood-kwestie) geven voortdurend plotwendingen. En dan hebben we het natuurlijk over de interactie met de andere belangrijke spelers in het boek zoals de ex van Eva en natuurlijke vader van de tweeling, Toon, haar beste vriendin sinds de kleuterschool, Sam, en haar huidige vriend Jim. Maar ook de rechercheurs die de ontvoeringszaak behandelen, Ellie, en de ontvoerders.
De ontsnappingspogingen, telkens er vanuit het standpunt van de ontvoerders wat misloopt, de verhuis van de gekidnapte meisjes, de personen waar Eva direct mee te maken heeft en die elk op hun beurt verdacht worden, inclusief Eva zelf, ...
Dat maakt het tussentraject van het verhaal eerder tot een rollercoaster dan de lange rechte lijn van het hoofplot.

Samengevat: heel erg diep psychologisch en tegelijk erg afstandelijk. Hoe ze denken en spreken lijkt uit een handboek voor beginnende psychologiestudenten te komen en lijkt helemaal niet natuurlijk. En ook al vordert het verhaal en leiden de ontwikkelingen tot een steeds dieper inzicht in de aard van de personages en worden de achterliggende redenen van de gebeurtenissen alsmaar duidelijker, het gekunstelde blijft. De indruk van plastic poppen in plaats van personen van vlees en bloed maakt dat het erg moeilijk is om je, ondanks het spannende karakter van alles, er bij betrokken te voelen of je in te leven in 1 van de personages.
Los van het verhaal van Rik dat zich 20 jaar vroeger afspeelt, is er uiteraard weinig ruimte voor evolutie door de korte tijdspanne waarin zich de ontvoering van begin tot ontknoping afspeelt. De betrokkenen krijgen psychologische problemen en nachtmerries, want te verwachten valt.
Eva evolueert wel met name in haar verhouding to Lorie. Van de mislukkeling van de familie die niet aan de erg hoge (en narcistische) verwachtingen van haar moeder voldoet naar het bijna-lievelingetje waaraan excuses moeten aangeboden worden en waardoor Eva geconfronteerd wordt met een minder fraai inzicht in haar eigen karakter.
Enkele karakters worden eerst nogal buiten het kader van de gebeurtenissen gehouden en spelen eerder een rol als randfiguur. Hun karakter is dan ook aanvankelijk nogal oppervlakkig getekend. Toon, Sam en Jim worden steeds belangrijker in de loop van het boek en hun karakters worden dan ook steeds meer uitgediept. Die nieuwe details hebben dan ook al snel hun weerslag op de algemene verhaallijn en vormen de aanleiding tot allerlie speculaties, van Eva, van de politie maar ook van de lezer.
Ook Nina verandert maar dat krijgt minder aandacht. Zij krijgt het moeilijk met haar vroegere houding tegenover Lorie wanneer ze zich realiseert dat die misschien haar leven voor haar opofferde.
België wordt bij name genoemd, evenals Poolse criminelen (ex-oostblok), een plaats in Frankrijk samen met het gedrag van Lorie en Nina duidt op iets wat zich hier en nu afspeelt.
Ook het dagelijks gewone van echtscheiding en samen met je ex in hetzelfde ziekenhuis blijven werken is iets van deze tijd.

Er is een constante spanningslijn, een ontvoering waarbij het leven van het slachtoffer in gevaar is, is spannend. Daarna de veel kortere zoektocht naar de man/vrouw achter de schermen natuurlijk. Het is opvallend dat je als lezer van dat hele eerste deel weinig spanning of meeleven in het drama meekrijgt. In dat tweede dan weer wel al is de naam van de verantwoordelijk dan toch ook weer geen echte verrassing.
De eerste zin "Ik ben Lorie, een zestienjarige tiener, en ik vrees dat ik over een paar minuten wordt vermoord" is natuurlijk ijzingwekkend en creëert al meteen huizenhoge verwachtingen. Maar daar blijft het dan ook bij. Al snel valt een groot deel van de spanning weg ondanks de verhaallijn die tracht om die constant heel hoog te houden. De ontsnappingen vormen natuurlijk wel spannende hoogtepunten, en de moordpoging op het einde maar zelfs de moord en gevolgen uit het verhaal van Rik lossen de verwachtingen niet in. Het komt allemaal te bestudeerd en uitgemeten over.
Terwijl Sterre Carron met haar geweldige reeks boeken met Rani Diaz in de hoofdrol toch al meer dan haar sporen heeft verdiend, krijg ik hier de indruk dat ze met haar eerste stand-alone boek het te goed heeft willen doen. Met meer nadruk op het hoe en te weinig op het wat ze wil brengen. En dat vertaalt zich in een veel lager niveau van spanning dan je zou verwachten.

Op de schrijfstijl valt niets aan te merken, dat is voor deze auteur routine. Maar de intonatie en het taalgebruik zijn die van plastic mensen, dat komt helemaal niet echt over. Evenals alle pscyhologische uitwijdingen en problemen waaraan de personages onderheving zijn is misschien wel psychologisch technisch correct, maar bestaat er wel iemand die echt zo denkt of praat?
Dat maakt dat het verhaal dat toch heel wat visuele elementen bevat eerder vlak overkomt.

Mijn verwachtingen waren te hoog gespannen. Dit boek heeft ze zeker niet ingelost.