Een voorbeeld voor artsen

Mirjam Willemsen was huisarts in Heerlen en is onlangs overleden. Ik heb meerdere artikelen over haar gelezen in de krant, en dit maakte mij ook nieuwsgierig naar het boek.

In 2014 kreeg Willemsen longkanker. Hier herstelde ze van en in 2019 begon ze voorzichtig de hoop te hebben dat het niet meer terug zou komen, maar helaas. De symptomen kwamen terug en nu bleek er alleen nog levensverlengende behandeling mogelijk.

In Het laatste hoofdstuk staat ze echter niet stil bij haar eigen sterfelijkheid, maar heeft ze het over haar patiënten en de begeleiding van deze patiënten op hun laatste reis. Ze staat vooral stil bij patiënten die euthanasie willen of palliatieve sedatie krijgen. Ik vond dit vooral ook boeiend omdat ik zelf in een apotheek gewerkt heb, waar we de cassettes klaarmaakten voor deze palliatieve sedatie of euthanasie. Alleen bleven voor ons de patiënten alleen namen en ben je er emotioneel minder bij betrokken. In dit boek merk je dat Willemsen echt hart voor haar patiënten heeft en ze zo goed mogelijk wil begeleiden.

Je merkt dat Willemsen zich echt in de patiënt verplaatst en alles in het werk stelt om de patiënt op een zo’n respectvolle en rustige manier te laten sterven.

Ik denk dat de patiënten die Willemsen als arts hadden zich gelukkig mochten prijzen. Ze zag echt de mens achter de ziekte en dat het draait om de patiënt en niet om de ziekte.

21 oktober jl. is Mirjam overleden in het bijzijn van haar gezin. Ik denk dat de manier waarop Mirjam met haar patiënten om ging een voorbeeld moet zijn voor veel artsen.