Een pijnlijk en soms schrijnend boek, maar vooral wonderlijk mooi geschreven

Wow, wat een boek. Heel anders dan verwacht. Om de een of andere reden had ik losstaande verhalen verwacht maar het tegendeel is waar. De drie delen sluiten zo mooi op elkaar aan, en zijn in elkaar verweven op een mooi geconstrueerde manier.

Een dochter op weg naar haar vader met dementie, een vrouw die met de impact van het moederschap worstelt, een geheugen dat het laat afweten. Elk deel is op een andere manier geschreven, aangepast aan de inhoud, maar altijd speelt sneeuw een belangrijke rol. Sneeuw, die op veel verschillende manieren beschreven wordt.

Roderik Six gebruikt veel adjectieven en metaforen, maar op zo’n manier dat het heel natuurlijk overkomt en echt een toegevoegde waarde heeft. Zoals hij pagina’s lang een huis kan beschrijven, heerlijk! (hij mag gerust mijn huis eens komen beschrijven!) Of een simpele busrit, kijkend door het raam naar buiten.
Hij beschrijft de dingen op zo’n manier dat je je er zo goed een voorstelling van kunt maken, alsof je er echt bij bent. Details, maar ook niet te veel, net die details die de sfeer weergeven. Want dat is waar het boek toch vooral om draait, het neerzetten van een bepaalde sfeer, een gevoel.

Er staan echt prachtige zinnen in het boek, maar ik kies er slechts eentje uit, over een simpele klokradio (die ook een belangrijke bijrol blijkt te hebben), die zo mooi beschreven wordt:
‘De ruimte baadt in de rode waas van de klokradio. In loden nachten staar je naar de branderige balkjes. Gedachtestreepjes: de vierkante tijd die zich minuut na minuut naar de dageraad sleept.’

Een pijnlijk en soms schrijnend boek, over verlies in vele vormen, verzacht door de sneeuw, maar vooral wonderlijk mooi geschreven.

Dit was het eerste boek dat ik van Roderik Six las, maar ik ben heel erg benieuwd naar meer!