Lezersrecensie
Sterk eerste en derde deel
Elba wordt geboren in een gesticht omdat haar zwangere moeder daar werd opgenomen, groeit deels op tussen de nonnen, en doet zich voor als ‘gek’ om terug naar het gesticht te kunnen gaan, naar haar Mutti, die dan verdwenen blijkt te zijn.
Het eerste deel (1982) wordt verteld door Elba zelf, als verhaal aan het nieuwe meisje, ze vertelt over de verschillende dokters, verpleegsters en patiënten, die bijna allemaal een bijnaam kregen. Ze is wat geobsedeerd door cijfers en rijmpjes, en een groot observator. Haar waarnemingen over de andere patiënten houdt ze bij in haar eigen Dagboek van de geestesziekten.
Dit eerste deel was erg sterk (en zeker 5 *). Je voelt zo mee met de vijftienjarige Elba, die niet de gewone wereld in wil, maar op zoek is naar haar moeder.
In het derde deel komt Elba weer aan bod. Het speelt zich af in de jaren 1988-1989, wanneer ze als psychologiestudent achter de geschiedenis van haar moeder probeert te komen.
Het tweede en vierde deel spelen zich af op 31/12/2019 en worden verteld door dokter Fausto Meraviglia, die zijn verhaal vertelt aan een patiënte, een hulplijn, in een brief aan Elba, zichzelf, zijn dochter, een journalist/vriend, zijn kat, zijn digitale spraakassistent. Dokter Meraviglia is een vooruitstrevende psychoanalyticus, die de vrouwen niet vol medicijnen wil stoppen, maar hen eerder aan het gewone leven wil laten deelnemen. Maar hij heeft ook zijn eergevoel en lijkt Elba als een persoonlijk project te zien.
Vooral de delen verteld door Elba zijn erg sterk, en maken het boek de moeite van het lezen/luisteren zeker waard. Het geeft goed een bepaalde periode uit de geschiedenis weer, waarin vrouwen soms gewoon zonder echte reden in een gesticht werden geplaatst door hun man of een familielid, om er vanaf te zijn. De perspectiefwissel naar de dokter had niet echt gehoeven, ze halen de vaart wat uit het verhaal, en trekken het niveau wat naar beneden.
(opvallend is trouwens dat de Italiaanse titel ‘Grande meraviglia’ is, wat tegelijkertijd ook naar de dokter verwijst)
Het eerste deel (1982) wordt verteld door Elba zelf, als verhaal aan het nieuwe meisje, ze vertelt over de verschillende dokters, verpleegsters en patiënten, die bijna allemaal een bijnaam kregen. Ze is wat geobsedeerd door cijfers en rijmpjes, en een groot observator. Haar waarnemingen over de andere patiënten houdt ze bij in haar eigen Dagboek van de geestesziekten.
Dit eerste deel was erg sterk (en zeker 5 *). Je voelt zo mee met de vijftienjarige Elba, die niet de gewone wereld in wil, maar op zoek is naar haar moeder.
In het derde deel komt Elba weer aan bod. Het speelt zich af in de jaren 1988-1989, wanneer ze als psychologiestudent achter de geschiedenis van haar moeder probeert te komen.
Het tweede en vierde deel spelen zich af op 31/12/2019 en worden verteld door dokter Fausto Meraviglia, die zijn verhaal vertelt aan een patiënte, een hulplijn, in een brief aan Elba, zichzelf, zijn dochter, een journalist/vriend, zijn kat, zijn digitale spraakassistent. Dokter Meraviglia is een vooruitstrevende psychoanalyticus, die de vrouwen niet vol medicijnen wil stoppen, maar hen eerder aan het gewone leven wil laten deelnemen. Maar hij heeft ook zijn eergevoel en lijkt Elba als een persoonlijk project te zien.
Vooral de delen verteld door Elba zijn erg sterk, en maken het boek de moeite van het lezen/luisteren zeker waard. Het geeft goed een bepaalde periode uit de geschiedenis weer, waarin vrouwen soms gewoon zonder echte reden in een gesticht werden geplaatst door hun man of een familielid, om er vanaf te zijn. De perspectiefwissel naar de dokter had niet echt gehoeven, ze halen de vaart wat uit het verhaal, en trekken het niveau wat naar beneden.
(opvallend is trouwens dat de Italiaanse titel ‘Grande meraviglia’ is, wat tegelijkertijd ook naar de dokter verwijst)
1
Reageer op deze recensie
