heftig verhaal

Met zijn debuut “samen alleen” heeft Nico Torrenga een opmerkelijke thriller geschreven. Door de bijzondere invalshoek had ik vooral in het begin moeite om één en ander te snappen. Het begint met een proloog die lieflijk begint maar waar je vervolgens akelig van wordt. Dan komt het verhaal langzaam op gang. Er zijn vele invalshoeken die ervoor zorgen dat je je aandacht goed bij het verhaal moet houden. Het is geen boek waarvan je even een hoofdstuk leest en het dan weer aan de kant legt, zit je in het verhaal dan houdt het je in zijn greep. Het meeste wordt vertelt door Rick, vanuit het ik perspectief. Zijn verhaal wordt af en toe kort afgewisseld door een ander personage waardoor je je afvraagt wie er aan het vertellen is. Als er ook nog een politieteam opgevoerd wordt, is het helemaal zaak je aandacht niet te laten verslappen. Toch is het zeker een verdienste dat alle verhaallijnen goed lopen en uiteindelijk prima samen komen. Af en toe worden er Franse woorden gebezigd, voor mij hoeft dat niet. Als je vertelt waar iets zich afspeelt snap ik heus wel dat die mensen geen Nederlands spreken. Anderzijds zal dit voor andere lezers een meerwaarde hebben. Dan nog even over de cover. Een afbeelding van een gezicht van een jongetje met tranen op zijn wang, een wond aan zijn neus en een vinger voor zijn mond die aangeeft iets geheim te houden. Dan 2 flinke handen op zijn schouders die hem lijken neer te drukken. Het is een afbeelding waar het verdriet vanaf spat. Dat was zeker al een reden om het boek op te pakken en na het lezen van de achterflap om te lezen. Ondanks, of misschien wel dankzij de moeilijkheid van het boek raad ik het zeker aan. Een bijzonder intrigerend boek voor iedereen die houdt van mysteries en duistere geheimen.