een zeer bijzondere actiethriller

Met ‘Vergruizer’ laat Alexander Olbrechts een andere manier van schrijven zien dan we van hem gewend zijn. Dit keer hebben alle personages schuilnamen, hierdoor weet je direct een belangrijk kenmerk over hen. Maar waar gaat het verhaal dan over? De vergruizer (eigenlijk een apparaat dat opruimt) is een huurmoordenaar of een held, het is maar vanaf welke kant je kijkt. Feit is dat er veel en vaak gemoord wordt, meedogenloos en zonder fouten. Tot de laatste klus. De vergruizer verliest de zelfbeheersing en maakt daardoor fouten. Door de gemaakte fouten verliest de vergruizer de controle, wordt in de val gelokt en verraden. Met gevaar voor eigen leven en dat van zijn geliefde probeert hij zijn fouten te corrigeren.
Ondanks dat het verhaal filmisch en in de ik vorm geschreven is, was het niet echt prettig lezen. In chronologische volgorde krijgen we opdrachten en de afhandeling daarvan te lezen met veel voetnoten die aan het eind van een hoofdstuk. In plaats van dat dit een toelichting geeft schept het verwarring. Het haalde mij uit het verhaal, voegde weinig toe en haalde tevens de snelheid uit het lezen. Ook wist ik vaak niet meer waar de verwijzing op sloeg. Nu moet ik wel toegeven dat ik een e-pub las, daar is terugbladeren lastig, wellicht dat in een fysiek dit minder storend is. Toch is er niet alleen maar sprake van kritiek. Zoals ik al schreef, het verhaal is filmisch en de zwarte humor die erin verwerkt is sprak mij zeker aan. En ondanks dat deze manier van schrijven wennen is, als je zijn andere boeken gelezen hebt, is het boeiend en Alexander laat zien dat hij niet bang is om eens anders te schrijven. Het toont zijn fantasie, zijn veelzijdigheid en het feit dat hij niet bang is af te wijken van de norm. Tel daarbij zijn vermogen om je voortdurend op het verkeerde been te zetten en een dijk van een plot neer te zetten.