Een sterk begin, een bizar einde

Zo alleen, zo alleen. De titel doet meteen denken aan sprookjes, en dat klopt ook. Alleen eindigen de verhalen hier niet met "en ze leefden nog lang en gelukkig".

Katie, een fictieschrijfster, wordt ontvoerd. Om haar eigen leven te redden moet ze andere levens op het spel zetten. Haar ontvoerder eist dat ze sprookjes schrijft waarin mensen sterven en hij zorgt er persoonlijk voor dat die sprookjes werkelijkheid worden.

Wanneer de eerste dode opduikt, wordt inspecteur Rondell op de zaak gezet. Ze stort zich er volledig in, zo hard zelfs dat ze haar eigen persoonlijke leven op het spel zet. De moorden raken haar diep en ze moet alles op alles zetten om de dader te vinden.

Zo alleen, zo alleen begint heel sterk. Het concept verraste me en de eerste helft van het boek leest vlot. De schrijfstijl is eenvoudig en toegankelijk, de sprookjes zijn herkenbaar en ik dacht echt: dit wordt een goed boek. Maar halverwege volgt er een twist waar ik weinig mee kon. Plots komt er een abstract element bij dat het tempo vertraagt en het goede gevoel onderuit haalt. Ik kon me niet meer inleven en stelde mezelf constant vragen over hoe het verhaal nu precies in elkaar zat. Voor mij was dat een domper.

Een sterk begin, maar een bizar einde.