Sympathieke thriller

Fatale oversteek is een sympathieke thriller. Hij bevat van alles wat: actie, spanning, tot de verbeelding sprekende personages, een romance. Voor elk wat wils en dan in één boek vervat. Voor een groot lezerspubliek, zeg maar. Dat ‘pleasen’ heeft een keerzijde: het gaat ten koste van de diepgang. Fatale oversteek is geenszins totaal oppervlakkig, maar de diepgang blijft een beetje hangen, had beter uitgewerkt kunnen worden. Hij wordt steeds weer verdrongen door andere – op dat moment belangrijker? – zaken. Van alles wat mondt uit in plezierige leesuurtjes. Zonder de romance zou deze thriller strakker en concreter zijn.

De Deense Lone Theils is nieuw aan het Scandinavische thrillerfront, Fatale oversteek is haar debuut. Het verhaal speelt zich zowel in Denemarken als in Engeland af, waar Theils jarenlang als journaliste heeft gewerkt. Theils’ hoofdpersonage heet Nora Sand en is correspondent in Londen voor een Deens weekblad. Bekend terrein dus voor de auteur. Nora Sand koopt een koffer. Zomaar. Die koffer blijkt foto’s te bevatten van jonge vrouwen, meisjes eigenlijk nog. Toevallig. De onderzoekslustige Nora wil meer weten over de vrouwen op de foto’s. Zij stuit op de zaak van twee Deense meisjes, die in 1985 spoorloos verdwenen zijn. Opmerkelijk. Nora komt bovendien op het spoor van ene ‘Hix’, seriemoordenaar, die levenslang heeft. Bijzonder. Nora zoekt verbanden en zoals verwacht…

'Hiervandaan waren Lisbeth, Lulu en de hele groep jaren geleden op een dag in augustus vertrokken. Vol dromen, hoop en gespannen verwachtingen voor hun tripje naar Londen. Een tripje dat het leven van al die hopeloze figuren die hier waren beland voorgoed zou veranderen.' 

De toevalligheden en samenlopen van omstandigheden stapelen zich tot het einde toe op en sommige – hier niet nader te noemen – elementen verlopen wel heel gemakkelijk. Dat leidt ertoe dat het verhaal in zijn geheel weinig realistisch overkomt. Erger is, dat daarmee ook Nora in een ongeloofwaardige rol gedwongen wordt, want zij moet nog meerdere delen mee. In Denemarken is deel 2 inmiddels verschenen, getiteld Den blå digters kone.  

De prettige schrijfstijl van Lone Theils maakt veel goed. Zij weet de lezer te boeien, maar moet ervoor waken te eenvoudige taal te gebruiken en te frequent korte zinnen te produceren. Met name in de passages over vroeger en die met ‘Hix’ komen de kwaliteiten van Theils tot hun recht, wat veelbelovend is voor volgende delen in de reeks. Veel dialogen, weinig beschrijvingen, je vliegt in no time door het boek heen. Er is maar één perspectief, namelijk dat van Nora  (niet als ‘ik’, maar in derde persoon enkelvoud), wat het lezen ook nog eens versimpelt. Een extra perspectief, vanuit slachtoffer(s) of dader(s), had een waardevolle toevoeging kunnen zijn.

Ondanks puntjes van kritiek een goed debuut van Lone Theils!