Wake-up call. Vrijheid is zo kostbaar.

Voor de leesclub van de boekenreizigers lazen we 'Gesluierde jaren' van Shohreh Festali, een Iraanse vrouw die uiteindelijk in Nederland terechtkwam.
Haar ouders leefden een groot deel van hun leven onder het regime van de Shah Reza Pahlevi en zijn vrouw Farah Diba, die in gigantische rijkdom, en overdreven praal leefden. Het land was volledig westers gericht. Tenminste dat was zo voor wie mee kon met de rijke(re) klasse. De grote meerderheid echter bleef ook in Perzië, zoals het land toen nog heette, onder de armoedegrens en net dat was de voedingsbodem voor de religieuze revolutie die door Khomeini en zijn trawanten op de rails werd gezet. Wie niet meekon met dat rijke leven en met lede ogen an moest zien hoe het leven in het land eerder overleven was sprong mee op de trein die het land in een fanatiek-religieuze staat zou veranderen. Shohreh is nog erg jong als de Shah verdreven wordt en religieuze fanatici het land onder de knoet houden. Niets mag. Er zijn regels voor alles en o wee als je je daar niet aan houdt. Het verhaal begint met een vriendschapsverzoek op Facebook. Niks bijzonders zul je zeggen, we krijgen ze allemaal wel en soms gaan we erop in en soms ook niet. Dus? Maar de vrouw die het verzoek stuurt, Lida, is iemand uit het Iraanse verleden van Shohreh. Shohreh heeft ondertussen haar leven in Nederland opgebouwd en dit verzoek werpt haar tientallen jaren terug in de tijd. Haar tienertijd. Shohreh is een rebel, dat is het minste wat je kunt zeggen. Ja; op het eerste gezicht is het allemaal onschuldig voor wie opgroeide in het vrije westen, zelfs voor wie nu al wat ouder is. We zijn allemaal tiener geweest. Maar haar handelingen brengen ook haar ouders en de jongere kinderen in het gezin in gevaar, maar daar lijkt ze echt lak aan te hebben. Dat stoorde me echt wel, al moet ik toegeven dat het bijzonder moedig was om dat ook toe te geven.
De toestand in het land is nog altijd ontluisterend en telkens zijn er moedige meisjes, jongens, mannen en vrouwen die opkomen voor hun rechten en dat helaas vaak met de vrijheid en de dood moeten bekopen.
Shohreh en haar vrienden proberen zo goed en zo kwaad als het kan jong te zijn, en tot op zekere hoogte van hele kleine dingen te genieten. Ze ontmoet er haar grote liefde en je leest verder in de hoop dat ze geluk mag kennen, maar ook in de wetenschap dat het mis gaat lopen. Het noodlot slaat ook toe.
Het verhaal was erg uitgebreid in het begin, op het laatst vond ik het wat afgeraffeld, wat jammer was. Maar als je een boek wil lezen over een meisje dat volwassen moest worden in een bijzonder vrouwonvriendelijke wereld, lees dan dit boek. Achteraf besef je dan hoeveel geluk wij hier hebben, ook al het niet perfect. Perfectie is niet van deze wereld, maar wij mogen dankbaar zijn. Ik weet zeker dat je het met me eens bent, als je dit boek gelezen hebt, wetende dat het waargebeurd is. Mevrouw Festali, lieve Shohreh, ik hoop dat u op een of andere manier een vorm van geluk gevonden heeft. U verdient het dubbel en dwars.