Een contrastrijk mysterie

Peter Terrin (1968) debuteerde in 1998 met de verhalenbundel De code. Met zijn tweede roman Blanco haalde hij voor het eerst de longlist van de AKO Literatuurprijs, maar zijn grote doorbraak was de met de AKO Literatuurprijs beloonde roman Post mortem in 2012. In 2018 verscheen zijn nieuwste roman Patricia bij De Bezige Bij.

Patricia gaat over Astrid, het eerste, maar zeker niet het laatste feit waarmee Terrin de lezer op het verkeerde been zet. Astrid is een succesvolle eventmanager, maar wanneer haar telefoon in bad valt en ze alle contact met de buitenwereld verliest lijkt er kortsluiting te ontstaan in haar leven. Ze loopt weg en vlucht tot de paniek toeslaat, dan maakt ze een rechtsomkeert maar kan de weg terug naar haar eigen leven met geen mogelijkheid terugvinden. En wie is dan Patricia?

De roman bestaat uit twee delen, kortweg de vlucht en de poging tot terugkeer. Al met al vertelt de roman echter geen overtuigend verhaal. De geloofwaardigheid begint al snel af te nemen en de vraag rijst in hoeverre Astrid een betrouwbare verteller is. Ze gaat mee met Roman, die ze op straat tegenkomt en die veel jonger is dan zij, maar ook het steeds opnieuw terugkeren naar en binnengaan van haar oude huis om daar haar zoontje te kunnen zien lijkt een ongeloofwaardig risico.

Patricia werpt vooral een heleboel vragen op, maar antwoorden komen er niet. Ook krijgt de lezer niet de juiste informatie om zelf antwoorden te kunnen formuleren, elk pad dat de lezer inslaat leidt nergens naartoe of blijft vergezocht giswerk. Toch weet Terrin de lezer van begin tot eind mee te nemen in zijn verhaal en de spanning vast te houden. Astrid lijkt eerder vast te zitten in een psychologisch spel dan in een spannend verhaal, tegen het einde wordt langzaam duidelijk dat de ontknoping waar de auteur naartoe lijkt te werken nooit zal komen.

“Een mens zoekt naar verklaringen, het is zijn natuur, maar ik vond er geen, ook later niet. Ik vond alleen maar deze woorden, dit verhaal, van waar het begon tot waar het ophield.”

Bovenstaand citaat dekt precies de lading van de roman, het verhaal begint en eindigt ergens, maar de lezer heeft al snel in de gaten dat er helemaal geen sprake is van een begin of een eind. Talloze draadjes voeren nergens naartoe en hoewel Patricia niet veel pagina’s telt, blijft de roman wel hangen, hoewel zelfs lang na lezing nog onduidelijk blijft of dat iets goeds of slechts betekent voor de waardering van het verhaal.

De korte hoofdstukken en heldere schrijfstijl van Terrin maken het contrast met de vervreemdende inhoud alleen maar groter. Wat begint als een standaardverhaal over een vrouw die haar leven niet meer aankan mondt uit in een niet te doorgronden mysterie, een mysterie dat de lezer gefrustreerd achterlaat en waar geen oplossing voor lijkt te bestaan. Een ongemakkelijke en ondoordringbare roman die zich leent voor interessante discussies.