'waarom ik u tegen jou moet zeggen' en z'n twee kanten

Het boek 'waarom moet ik u tegen jou zeggen' vertelt het verhaal van een getrouwd stel tijdens de Tweede Wereldoorlog. In het boek worden verschillende thema's aangehaald: hoe voedde je een gezin tijdens de oorlog? Hoe ga je op met de anti-Duitse mentaliteit? Hoe reageer je op verraad? Kortom: een verhaal met zeer veel kanten.

Als ik me niet vergis is het verhaal gebaseerd op de grootouders van de schrijfster. Ik schrijf mijn recensie puur op het geschreven werk, en niet op het levensverhaal van deze mensen.

Het eerste deel van dit boek verschilt sterk van het tweede gedeelte. Helaas is dit verschil zodanig groot, dat het voor de lezer bijna storend kan worden. Naar mijn gevoel was het eerste gedeelte eerder twee sterren, en het tweede deel eerder een vier-sterren-verhaal.
In het eerste deel van het boek worden korte hoofdstukken met elkaar afgewisseld. Dit wekt verwarring op. Vooral het aantal personages dat geïntroduceerd worden, is soms niet bij te houden. Het verteltempo ligt vrij laag, maar het aanhalen van gebeurtenissen ligt qua tempo dan weer ontzettend hoop. De balans tussen inhoud en vertellen was een beetje zoek.
Terwijl in het tweede gedeelte die balans wel aanwezig was. De feiten werden beter verspreid en volgde meer het ritme van de verteller dan van 'dit moet gezegd worden'.

Dat eerste gedeelte wekt veel verwarring op en lijkt ook een potentiële reden te zijn voor lezers om het boek niet uit te lezen. Als lezer moet je jezelf echt door dat beginstuk heen sleuren. De schrijfstijl is doorheen het boek vrij wisselend en niet zo zeer coherent. Qua woordkeuze verandert er niet zoveel overigens.
In het eerste deel van het boek maakt die schrijfstijl het gegeven best wel rommelig. De plot wordt beter naar het einde toe. Daar vormt het zichzelf ook beter en gaat het algemene probleem ook opgelost worden. Vooral het einde leek doordachter dan het voorgaande.
Personages zijn steeds moeilijk om te beoordelen wanneer ze gebaseerd zijn op echte mensen. Als lezer ken je de grootouders van de auteur natuurlijk niet, maar je ziet wel hoe ze haar grootouders wil neerzetten. De warme en vooral liefdevolle blik, maken de personages zo interessant en vol. Over het algemeen waren de personages volle karakters die allemaal een verhaal te vertellen hadden.
Qua spanningstechnieken zit het in het tweede deel ook zeker goed. Die wekken ook de emotionele lading op die wel noodzakelijk is bij zo'n intens verhaal. Je merkt duidelijk op waar de auteur wil inspelen op gevoel.

Het is een aangrijpend verhaal om te lezen met vele kanten. Jammer van het eerste stuk, maar het tweede deel maakt veel goed. Overigens miste ik wel een element dat dit boek uniek zou maken, waardoor het meer zou uitblinken tussen de vele in zijn soort.