Goed en verdiepende pre-quel

In Ballade volg je Coriolanus Snow aan het eind van z'n tienerjaren. Hij was de ultieme slechterik in de hongerspelen en aanvankelijk was ik wat huiverig over dit boek. Ik haatte Snow! Hoe kon ik dit boek nou leuk gaan vinden? Ook voelde ik er niks voor om te lezen waarom Snow zo slecht was. Hij was walgelijk, punt. Daar hoefde geen "omdat" of "maar" bij.

Laat ik in ieder geval beginnen door te zeggen dat dit boek me echt heeft verrast! De hongerspelen vond ik een ontzettend goede, maar ook emotioneel zware, trilogie. Suzanne Collins weet zo goed het leed van de personages over te brengen dat ik afentoe echt flink moest slikken tijdens het lezen en het me ook lang bij bleef.
In Ballade is dat niet anders. Al vrij snel gebeurden er dingen waarbij ik moest slikken en even bang was voor wat er komen zou.


De schrijfstijl was, net als in de andere boeken, heerlijk. Het boek leest zo fijn weg en je merkt helemaal niet dat je bijna 600 pagina's aan het lezen bent.

Het boek geeft veel inzicht op het ontstaan en de ontwikkeling van de hongerspelen. Ik had zelf niet gedacht dat het zo gelopen zou zijn en alleen daarom al vind ik het boek een goede aanwinst voor de trilogie!
Je hoeft ook helemaal geen zin te hebben in Snow om dit boek leuk/goed te vinden.

Het verhaal heeft een paar twists die ik zelf wel een beetje voorspelbaar vond maar dat komt denk ik doordat ik de trilogie al gelezen had.

Al met al écht een goed boek! Een mooie aanvulling op de Hongerspelen trilogie.