Waarom is Nicolien zo vaak woedend?

Mooi boek waarin de moeizame verhoudingen tussen Maarten & Nicolien enerzijds en die met hun buren (homostel Petrus & Peer) anderzijds centraal staan. Fraaie dialogen en een typisch "Voskuil-achtig" slot, waarin Maarten & Nicolien - na jaren van betrokkenheid op en solidariteit met hun buren - van een koude kermis thuis komen. Dit deed mij denken aan de anticlimax die Maarten ervaart in Het Bureau dl7.
Een vreemd trekje aan dit boek zijn de voortdurende woede-uitbarstingen van Nicolien. Ze krijgt daardoor een nogal hysterisch karakter, dat op mij te karikaturaal overkomt. Het past ook niet bij de Nicolien die ik ken uit 'De moeder van Nicolien'.
Ten slotte de vraag waarom het boek "De Buurman' heet, en niet 'De Buurmannen' of 'Buurman & buurman'. Ik ben er nog niet achter.