Alle moeders haten mij

Florence haar reden om iedere dag uit bed te komen is haar tienjarige zoon Dylan. Wanneer tijdens een schoolreisje Alfie Risby verdwijnt, de pestkop van haar zoon, wordt Dylan al snel als hoofdgedachte aangewezen. Florence doet er alles aan om haar zoon vrij te pleiten. Dat alle moeders haar haten, is wel een probleem. En dat Florence haar aanwijzingen heeft dat Dylan misschien niet zo onschuldig is als hij lijkt, kan ook een probleem worden...

Alle moeders haten mij is geschreven vanuit het perspectief van Florence, een moeder die vroeger in een girlband zong en daar op een onprettige manier uit is gegaan. Wanneer haar zoon Dylan wordt verdacht van de verdwijning van zijn klasgenoot, is Florence vastbesloten zijn onschuld te bewijzen. Dit pakt ze op een naïeve en impulsieve manier aan, waardoor ze ondoordachte keuzes maakt en zichzelf mogelijk alleen maar verder in de nesten werkt. Al snel heb je als lezer je vermoedens over de mogelijke dader(s). Hier en daar wordt de lezer op het verkeerde been gezet en eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het uiteindelijke plot niet aan zag komen.

Harman heeft ervoor gekozen een thriller vanuit een andere invalshoek te schrijven. Het hoofdpersonage is net even anders dan anders, en menig lezer (waaronder ikzelf) zal zich met momenten flink aan Florence irriteren. Het boek is op vele vlakken uniek te noemen. De combinatie humor en thriller werkte voor mij persoonlijk niet helemaal, hoewel er vast ook lezers zijn die er erg van zullen genieten.

Alle moeders haten mij is wat mij betreft een boek dat tussen een thriller en chicklit inzit, een van de deelnemers van de World of Thrillers boekenclub noemde het dan ook treffend een ‘chickler’. Alle moeders haten mij is geen boek waarbij je op het puntje van je stoel zit, maar vermakelijk was het zeker wel!

Ik las dit boek met de World of Thrillers leesclub, bedankt voor het exemplaar!